28. Co za debil wymyślił, żeby określać 14 lutego mianem święta zakochanych?!

               Obchodzenie Walentynek będąc singlem i to w dodatku popadającym w depresję nie należy do najprzyjemniejszych czynności, toteż Hermiona, wstając 14 lutego ze swojego łóżka, nie miała najlepszych przeczuć, co do tego dnia. Była chyba 6, ale ona zwykle wstawała o tej porze, żeby móc się na spokojnie ogarnąć i uniknąć spotkania z Lavender. To nie do wiary! Od prawie 4 miesięcy jej głównym życiowym celem było: „Zrób wszystko, żeby nie spotkać tej wstrętnej, tlenionej… małpy”. Choć nie… głównym celem była rozmowa z Ronem, tyko nie kłótnia, ale rozmowa, bez stresu, wściekłości, krzyków i nadmiernych emocji.

                Udała się do łazienki. Załamała się patrząc na swoje odbicie. Nigdy nie dbała nadmiernie o swój wygląd, ale w ciągu ostatniego miesiąca, to osiągnęło jakieś apogeum! Po pierwsze, musiała sama przed sobą przyznać, że schudła. Może i miałaby się z czego cieszyć, gdyby nie wyglądała prawie jak kościotrup, co ją przerażało. Po drugie, była całkowicie blada. Nie wiedziała, z jakiego powodu, ale również napawało to ją pewnym strachem, bo rzeczywiście sprawiała wrażenie, jakby nie tliło się w niej życie. Ale czy prawda nie była taka, że czuła się jak nieżywa? Poza tym, cała jej postawa sprawiała wrażenie, jakby świat przestał mieć sens (poniekąd tak uważała). Jej piękne, puszyste brązowe loki jak zwykle nie układały się tak, jakby chciała, ale wydawały się trochę oklapnięte, a orzechowe, mądre oczy zaszły mgłą. Czy naprawdę wyglądała tak strasznie czy tylko jej się tak zdawało? Ale na dobrą sprawę, po co miała wyglądać dobrze? To nie miało sensu bez niego. To dla niego to wszystko robiła, to dzięki niemu zawsze miała tą radosną iskierkę w oku… Teraz to wszystko przepadło.

                Spojrzała z dezaprobatą na przygotowane ubranie. Jakieś dżinsy i… No właśnie, tu pojawiał się problem. W Walentynki zawsze zakładała coś czerwonego: bluzkę, spódnicę, sukienkę, szalik, cokolwiek. W tym roku jej sytuacja wyglądała nieco inaczej, więc, choć wahała się, czy nie założyć czerwonego t-shirtu, w końcu zdecydowała się na czarną koszulę, w ramach takiego swojego małego protestu… A może aktu desperacji?

                Wyszykowała się, wróciła do pokoju po rzeczy i zeszła do salonu, w którym, jak zwykle o tej porze, nikogo nie było. Zajęła swoje ulubione miejsce. W takich momentach na ogół wyciągała książkę, ale tym razem wiedziała, że nie potrafiłaby się na niej skupić. Wpatrzyła się w ścianę i zaczęła rozmyślać, co nigdy nie kończyło się dobrze.

                Rozmawiała z nim. To był plus. Wyjaśniła mu wszystko i poczuła pewną ulgę. Może jej nie uwierzył, ale ona powiedziała mu prawdę o tym, co się wydarzyło i co czuje. Wyznała mu to i było jej z tym lepiej. Natomiast, nie mogła zaprzeczyć, że ogólnie ta rozmowa zakończyła się porażką. Przecież wiedziała, że on jej tak po prostu nie wybaczy! Choć gdzieś, głęboko w jej podświadomości, tliła się taka nadzieja… No dobrze, ale realistycznie na to patrząc, to wiedziała, że Ron nie pozwoli na to, żeby do siebie wrócili, niemniej wydawało jej się, że trochę inaczej zareaguje, że to będzie dyskusja zimna i bezduszna, że wszystko mu powie od początku do końca. Nie sądziła, że będą nią targały takie emocje, a tym bardziej, nie spodziewała się tego po nim! Dobra, wyszło jak wyszło, ale miała nadzieję, że to coś zmieni, że on pozwoli jej choć odrobinę się do siebie zbliżyć, tak, by móc normalnie na siebie patrzeć i zamienić dwa słowa, a tymczasem minęło prawie półtora miesiąca, a Weasley unikał jej jak ognia- rzadko go widywała, już o rozmowie nie wspominając. Wciąż odbywali wspólną karę, ale Ron tuż po tym, jak dostawał sprzęt od Filcha, uciekał szybko, a ona nie wiedziała gdzie go szukać- zamek był ogromny, a obrazów miliony! Tak więc, cały jej misterny plan, mający na celu zbliżenie się do niego, spalił na panewce.

                Wybiła 8, a do salonu zaczęli wchodzić coraz to nowi uczniowie, jak co dzień. Tym razem jednak byli dziwnie podekscytowani. „No tak, Walentynki” pomyślała brązowowłosa. Większość miała na sobie chociaż akcent RÓŻU lub CZERWIENI. Niektórzy mieli rozanielone spojrzenia i szerokie uśmiechy, a inni chodzili naburmuszeni, patrząc się na tych szczęśliwych spode łba. Nietrudno było odróżnić singli od tych będących w związku. Hermiona zaczęła się zastanawiać, co będzie się działo w Wielkiej Sali, kiedy w czasie posiłków będą rozsyłane kartki walentynkowe- pewnie ci samotni wyjdą z siebie. Cóż, Granger w końcu też nikogo nie miała i atmosfera, którą niosło ze sobą to święto, wcale by jej nie przeszkadzała, gdyby nie znajdowała się w tak zagmatwanej sytuacji…

                Zobaczyła na schodach do dormitorium męskiego Harry’ego. Zaczęła wypatrywać za jego plecami Rona, ale nikogo nie zauważyła. Był sam. Miał na sobie zwykłą szkolną szatę, a pod nią białą koszulę, a do niej jednolity, KRWISTOCZERWONY krawat. Wyglądał na bardzo zadowolonego.

-Cześć, Hermiono- powiedział radośnie.

-Cześć- odparła z pewną rezerwą- Gdzie jest Ron?

-Jeszcze się szykuje. Chcesz na niego poczekać?

-Nie, to i tak nie miałoby sensu…- rzekła, po czym dodała-Wysłałeś komuś Walentynkę?

-Jeszcze nie- odparł, uśmiechając się szerzej.

-Jeszcze?!

                On nic nie odpowiedział, tylko do niej mrugnął, po czym ruszył pewnym krokiem do Wielkiej Sali, a dziewczyna podążyła za nim. Zachowywał się dziwnie i to od dłuższego czasu, a ona nie miała pojęcia, co się dzieje. Kiedy tylko się go o to pytała, udzielał jej jakiś wymijających odpowiedzi. A teraz jeszcze te Walentynki! Czyżby chodziło o dziewczynę? O Ginny…? Nie wiedziała, co się między nimi wydarzyło, ale była przekonana, że ich relacja uległa zmianie.

*

                Co za debil wymyślił, żeby określać 14 lutego mianem święta zakochanych i miłości? Weasley naprawdę nie mógł tego zrozumieć. „Idiotyzm, czysty idiotyzm” powtarzał w myślach. W dodatku zaspał, więc teraz w pośpiechu robił poranną toaletę i ubierał się. Wszyscy jego współlokatorzy zdążyli opuścić dormitorium. Gdyby Harry nie obudził go po powrocie z łazienki, prawdopodobnie spałby dalej. Tak czy siak, dzień zapowiadał się fatalnie pod każdym względem. Dlaczego ludzie mają sobie okazywać miłość tylko jednego dnia w roku? I dlaczego, do cholery, to musi być akurat 14 lutego?! Wrzucił na siebie byle jakie ciuchy, dbając jedynie o to, by nie mieć na sobie nic CZERWONEGO, na przekór tym wszystkim durniom, kochającym Walentynki.

                Zszedł po schodach i prawie pobiegł do Wielkiej Sali, pragnąc jeszcze coś zjeść przed lekcjami. Czuł się naprawdę lepiej od kiedy pobił się z McLaggenem. To brzmi absurdalnie, ale właśnie tak było. Miał jakoś więcej energii, siły do życia. Później jeszcze ta rozmowa z Hermioną… Naprawdę dała mu do myślenia, wzbudziła w nim nadzieję. Sam fakt, że chciała mu to wszystko jakoś wyjaśnić, to już było coś. Tylko, że on nie potrafił tego wybaczyć! Cały czas miał przed oczami ją i Wilde’a. Przecież takich rzeczy się nie zapomina… Co więcej, wiedział, że, choć Cormac to zwykła świnia, to Hermiona musiała pozwolić mu się do niej zbliżyć, ale nie powiedziała mu czemu, to znaczy, twierdziła, że nie wie, ale co to jest, do cholery, za odpowiedź?! Miał wrażenie, że nie kłamała, ale kompletnie tego nie rozumiał.

                I był jeszcze jeden problem, Lavender. Od kiedy „pomylił” ją z Hermioną, starał się jej unikać. Nie chciał, żeby ta sytuacja się powtórzyła. Używał najróżniejszych wymówek, część z nich była tak wymyślna, że sam by w nie uwierzył, głównie po to, by nie musieć ich rozważać, a część była błaha i niewiarygodna, ale jakoś Lav się na nie nabierała. Ron czasem się zastanawiał jak można być aż tak tępym. Nie wierzył, że nie zauważyła tego, że jej unika. W takim razie czemu nic z tym nie robiła? Nie zadała mu nawet jednego pytania na ten temat. Natomiast bardzo zainteresowała ją sprawa McLaggena i we wszystkich tych krótkich chwilach, kiedy Ron się z nią widywał, wypytywała się go o to. Ale on nie mógł jej powiedzieć prawdy! Choć w sumie… Gdyby to zrobił, pewnie by z nim zerwała. Cholera! Dlaczego nie pomyślał o tym wcześniej?! No ale teraz było i tak za późno. Zmyślił jej coś o tym, że pokłócili się o quiditcha, ale było to na tyle zażarte, że przeszli do czynów. JAKOŚ w to uwierzyła, choć z trudem, ale Ron był wdzięczny, że nie musiał wymyślać nic bardziej skomplikowanego. Zresztą, po całym Gryffindorze krążyły najróżniejsze plotki dotyczące tej bójki, a kiedy chłopak słyszał niektóre z nich, myślał, że umrze ze śmiechu.

                W każdym razie, Lavender Brown wciąż oficjalnie była jego dziewczyną, co wcale nie było mu na rękę, ale nie potrafił z nią zerwać. A teraz były te pieprzone Walentynki! Na pewno będzie chciała coś z nim robić. Pewnie dostanie od niej jakiś przesłodzony list… Beznadzieja! Zastanawiał się też, czy nie powinien czegoś dla niej zrobić, przynajmniej z grzeczności. 

                Tak czy siak, Walentynki były dla Ronalda Weasleya najbardziej idiotycznym świętem w całym roku i modlił się, by ten dzień już się skończył.

*

                Usiedli przy stole Gryfonów. Hermiona z dezaprobatą spojrzała na potrawy, zaserwowane na śniadanie: wykrojone z chleba SERCA, dżemy-truskawkowy i malinowy, jakiś sok, ale nie dyniowy, tylko JASKRAWORÓŻOWY, CZERWONE dzbanki z kawą, naleśniki, również w kształcie SERC, a oprócz tego bezy i ciasteczka, jakże by inaczej- CZERWONE SERCA. Musiała się mocno skrzywić, bo Harry zaczął chichotać na widok jej miny.

-Oj, przestań, to jest bardzo smaczne- powiedział z uśmiechem.

-No dobra, ale nie uważasz, że to głupota?

-Może i tak-rzekł obojętnie- Ale mi to nie przeszkadza.

                Brązowowłosa spojrzała się na niego przenikliwie. To naprawdę nie było dla niego typowe. Jego zachowanie było po prostu dziwne! Był jakiś nazbyt… radosny, optymistyczny… A może tylko jej się tak wydawało? Może to ona była zbytnio przygnębiona? Ale nie! Znali się prawie 6 lat, wiedziała, że coś jest nie tak, może „nie tak”, to złe określenie, lepiej powiedzieć… inaczej. Z każdą sekundą utwierdzała się w przekonaniu, że jest zakochany- jego maślany wzrok, szeroki uśmiech, wieczny optymizm… Ron też się tak zachowywał… i ona również, kiedy byli parą.

                Chciała pomóc Harry’emu i Ginny, ale nikt nie mógł wymagać od rudowłosej, żeby zerwała z Deanem, jeśli coś do niego czuła. Problem w tym, że ona nie wiedziała CO to za uczucie, a było im razem dobrze. No ale jak widać dla czarnowłosego to nie było wielką przeszkodą, to znaczy było, ale wciąż i tak mógł adorować Weasley’ównę. Kolejnym problemem było to, że nawet jeśli Hermiona chciałaby jakoś zainterweniować w tej sprawie, to na pewno nie mogła pójść do rudej, bo były skłócone od prawie miesiąca. Wiedziała, że ma prawo mieć jej za złe to, że powiedziała o Cormacu Harry’emu, ale mogła już jej odpuścić, bo tamta chciała dobrze. Wciąż jednak zagadką pozostawało to, jak Ron się o tym wszystkim dowiedział. Ginny powiedziała, że nie od niej, tak samo stwierdził kiedyś Potter… Byli jej przyjaciółmi, ufała im, ale skąd w takim razie rudzielec o tym wiedział? Tak czy siak, wielokrotnie to przed sobą przyznała, brakowało jej przyjaciółki. Harry był kochany, ale nie mogła z nim pogadać o wszystkim, bo… po prostu, bo nie.

                I wtedy w progu Wielkiej Sali stanęła właśnie Ginny, ubrana w CZERWONĄ sukienkę. Hermiona musiała przyznać, że wyglądała bardzo ładnie. Widziała reakcję Harry’ego- jak obserwuje każdy jej ruch, jak nerwowo przełyka ślinę… Teraz już była pewna na sto procent, że się zakochał w Weasley’ównie. Dziewczyna skierowała się do stołu Gryfonów, posłała im uśmiech (bardziej Potterowi, niż Granger) i usiadła obok swojego chłopaka, który miał na sobie RÓŻOWĄ koszulę. Czarnowłosy wyraźnie posmutniał, widząc to, a w dodatku po krótkiej rozmowie Dean i Ginny zaczęli się całować. Potter wbił wzrok w swój talerz z odrazą wpatrując się w bezę-SERCE. Hermiona, pragnąc go pocieszyć, poklepała go po ramieniu, ale wcale na to nie zareagował. Przełamała duże, owsiane ciastko, które spoczywało na jej talerzu (udało jej się zgarnąć ostatnie ze stołu!) i podała pół Harry’emu.

-Super- parsknął- Czy jedzenie połamanego serca w Walentynki coś oznacza?

-Nie wiem- zaśmiała się- Mówiłam, że to głupie święto.

                Potter przytaknął i choć wciąż wpatrywał się w swój talerz, jego mina zrobiła się weselsza. Dziewczyna oparła głowę na jego ramieniu. Czuła, że jest mu coś winna. Przez ostatnie miesiące ją pocieszał, powinna mu się odwdzięczyć. Oboje byli w tej samej sytuacji- nieszczęśliwa, niespełniona miłość.

*

                Lekcje dłużyły się niesamowicie. Ron patrzył z niesmakiem na swoich rówieśników. Wszyscy byli jacyś podminowani, ubrani w RÓŻ i CZERWIEŃ wysyłali sobie liściki miłosne na lekcji. Chłopak pokręcił z pożałowaniem głową i w tym momencie bardzo przypominał Hermionę. No właśnie, Hermiona! Odwrócił się i zobaczył jak siedzi sama w jednej z ostatnich ławek, zawzięcie notując słowa nauczyciela, których on oczywiście nie słuchał. Trudno było mu się nie uśmiechnąć na jej widok- nie miała w swoim stroju NIC, co by wskazywało na to, że obchodzą ją Walentynki.

Największy ubaw miał z tego, że Harry uległ temu głupiemu zwyczajowi i założył „nietypowy” krawat. Potterowi jednak nie było do śmiechu. Czyżby chodziło o dziewczynę? Tak mu się przynajmniej wydawało. Ale czarnowłosy nie sprawiał wrażenia, jakby chciał się komukolwiek zwierzać, dlatego go zostawił. Ron miał do niego o to żal, ale z drugiej strony, on też specjalnie nie opowiadał mu o tym, co czuje do Hermiony, choć Harry wiedział wszystko i to od dawna.

I, niestety, nabijanie się z kumpla było chyba jedyną przyjemną rzeczą jakiej się spodziewał tego dnia. Ponownie rozejrzał się po klasie i jego wzrok, na nieszczęście, natrafił na Lavender, która wpatrywała się w niego, prawdopodobnie od jakiegoś czasu. Miała na sobie bardzo krótką, czarną spódniczkę, a do niej CZERWONY sweter. Uśmiechnęła się do niego figlarnie, co znaczyło tylko tyle, że po lekcjach dostanie więcej, czymkolwiek to „więcej” jest. To nie jest tak, że Ron mógł jej coś zarzucić, nie jeden facet marzył o takiej dziewczynie: ładna, seksowna i bardzo chciała… Tylko, że rudzielcowi zależało na czymś więcej, pragnął móc z nią porozmawiać, ale niestety było to niewykonalne. I to w sumie dlatego miał jej tak dosyć, bo, według Lav, w związku nie liczyło się nic poza obściskiwaniem się i całowaniem, a on jednak miał nadzieję na coś nieco innego. Odwrócił od niej wzrok.

Dużo by dał, żeby moc spędzić te Walentynki z Hermioną. Może wtedy zmieniłby się jego stosunek do tego święta? Albo przynajmniej wspólnie by na nie psioczyli… I widział, jak ona się stara. Po tej feralnej rozmowie przy obrazach, unikał jej w trakcie kary, ale ona i tak za każdym razem próbowała się do niego zbliżyć. Poza tym, kilkakrotnie podchodziła do niego, kiedy wraz z Harrym odrabiali lekcje, pod pretekstem rozmowy z Potterem. To w sumie mu schlebiało… Tylko było już za późno na rozmowę… A może właśnie za wcześnie? W każdym razem, nie potrafił z nią pogadać, bo każde wspomnienie o tym, co się między nimi wydarzyło, przywoływało obraz jej, całującej się z Rogerem.

Skierował wzrok w stronę Wilde’a, który siedział od początku roku w tej samej ławce, otoczony ludźmi głównie z Hufflepufu. No oczywiście, miał na sobie CZERWONĄ bluzę! Rudzielec prychnął. Koleś go nieźle wkurzał. Wszystko popsuł! Jak w ogóle śmiał pocałować Hermionę?! Wiedząc, że ma chłopaka! A wcześniej był dla Rona taki milutki… Aż krew w nim zawrzała. Ale brązowowłosa mu powiedziała, że dała Rogerowi w twarz, zaraz po tym pocałunku. Może gdyby wtedy nie poszedł do Lavender, wszystko wyglądałoby inaczej… I teraz też już podobno nie byli parą. Ale Ron nie potrafił tak po prostu wybaczyć, to za bardzo bolało.

Spojrzał na nauczyciela, ale z całym szacunkiem, nie interesowały go legendy o Amorze, mitycznym bożku, który w rzeczywistości okazał się być czarodziejem, który wcale nie chciał sprawić, żeby świat był piękniejszy, a ludzie się kochali, tylko chciał, by zapanował chaos. Dlatego jego ofiary się w sobie zakochiwały, często zdradzając mężów czy żony lub wbrew woli rodziców, co wtedy było właściwie samobójstwem.

„A podobno miłość jest piękna…” chłopak pokręcił z dezaprobatą głową. Na własnej skórze doświadczył, jak może ranić. Tylko, że kiedy byli z Hermioną parą, to naprawdę było wspaniale. Cudownie było ją kochać i być przez nią kochanym… Teraz było tylko cierpienie. Czy ona naprawdę wciąż coś do niego czuła? Chciał myśleć, że tak. Wszystkie gesty, które wykonywała przez ostatni miesiąc świadczyły o tym, że tak jest, ale on miał wątpliwości. Jeśli go kochała, to czemu go tak skrzywdziła? „Ty też ją zraniłeś” powiedział jakiś uporczywy głosik w jego głowie. Z niechęcią przyznał mu rację. Przez długi czas, kiedy tylko ją widział, a był z Lavender, natychmiast zaczynał się z nią całować, wiedząc, że Hermionie jest przykro, że zaczyna płakać. I przez pierwsze kilka minut czerpał z tego jaką chorą satysfakcję, a potem dochodziło do niego, jak ona cierpi i przychodziły wyrzuty sumienia.

Zwrócił wzrok w kierunku swojego pergaminu. Powinien coś wysłać Lavender- bardzo nie chciał, ale powinien… A co z Hermioną? W sumie to ona była jedyną osobą, której mógłby napisać szczerze taki liścik. Gdyby byli parą, może poszliby na jakąś romantyczną kolację…To i tak w sumie nie miało teraz żadnego znaczenia, bo nie byli parą!

Ponownie się odwrócił, by na nią spojrzeć, wpatrywała się z uwagą nauczyciela, marszcząc przy tym brwi. O rany, była cudowna! Wkurzało go, że po tym wszystkim tak na niego działała. Widząc ją, wariował. Kiedy patrzył na jej brązowe loki, oczy… te niesamowite, orzechowe oczy i miękkie, malinowe usta… Cholera, tak bardzo jej pragnął! Poczuł, jak robi mu się gorąco. I wtedy odwróciła wzrok od profesora i, niby przypadkiem, rzuciła okiem na rudzielca i zamarła… Ich spojrzenia się skrzyżowały i nie mogli ich od siebie oderwać. Ona patrzyła na niego przepraszająco, tęsknie, a on z zaskoczeniem i pożądaniem. Wykrzywiła lekko usta w słodkim uśmiechu, a on poczuł ucisk w żołądku.

Odwrócił się i wpatrzył w blat. Wziął parę głębokich oddechów, żeby ochłonąć. Musiał być silny. Wiedział, że jeżeli pozwoli jej się do niego zbliżyć, to nie wytrzyma i będzie chciał, by znowu była jego dziewczyną, tylko, że co chwila by sobie przypominał, jak bardzo go skrzywdziła i jej też by to wypominał… Nie, nie był na to gotowy.

Lekcja zbliżała się ku końcowi, a Ron notując pracę domową, po raz enty powtórzył w myślach: „Miłość jest do dupy, a Walentynki to czysty idiotyzm.”

*

                „O rany, nigdy więcej” pomyślała po wyjściu z sali. Dobrze, że lekcje się już skończyły, bo chyba by zwariowała. Gdyby się wtedy na nią nie spojrzał… Nie umiała zmienić tego, że pod wpływem jego wzroku miękły jej kolana. Nie potrafiła myśleć. Miała przed oczami jego twarz: rudą grzywkę, błękitne oczy, piegi i usta… Aj… Musiała się jakoś na to uodpornić, bo kompletnie ją to rozstrajało. Teraz szła szybko do Wielkiej Sali na obiad i o mało co nie wpadła na parę całujących się siódmoklasistów. „Przeklęte Walentynki!”

                Dotarła do jadalni. Zobaczyła jak nad głowami wszystkich latają sowy i roznoszą wiadomości walentynkowe. Niechętnie zajęła swoje stałe miejsce. Nie było tam ani Harry’ego, ani Ginny… ani Rona. Może i lepiej, przynajmniej mogła spokojnie pomyśleć. „Pfff… to nie takie proste” stwierdziła. Cały czas miała przed oczami rudzielca. Kiedy spojrzała w te jego cudowne, przeklęte tęczówki, wszystko do niej wróciło- wspólne wypady nad jezioro czy na Pokątną, na błonia albo wykradanie się w nocy na potajemne spotkania… I miała ochotę się na niego rzucić i całować do upadłego. Co gorsza, może to było tylko złudzenie, ale miała wrażenie, że on też by tego chciał… Jego spojrzenie było takie… łakome. Nie! Nie mogła sobie wmawiać takich rzeczy, nie chciała robić sobie złudnej nadziei. Owszem, liczyła na to, że się niebawem zejdą, ale wiedziała, że to jeszcze nie ten moment, że teraz jest na nią strasznie zły.

                Zauważyła, że niedaleko siada Ginny. Sama. Chyba powinny wreszcie pogadać, w końcu trwały w takim zawieszeniu już prawie miesiąc. Hermiona czuła się źle nie mogąc normalnie porozmawiać z rudowłosą i miała wrażenie, że Weasley’ówna też jej potrzebowała.

-Co u ciebie?- zagadnęła po pewnym czasie brązowowłosa.

-Nic takiego- odparła jej przyjaciółka z pewnym zaskoczeniem- A u ciebie?

-Bez zmian.

                Zapadła chwilowa cisza. Obie skupiły się na swoich talerzach, na których znajdowały się pizze, w kształcie SERC, oczywiście jedynie z CZERWONYMI dodatkami, takimi jak papryka, pomidor itp.

  -Słuchaj, Ginny- powiedziała po pewnym czasie Granger- Mam już dość tej sytuacji. Wiem, że się wtedy za bardzo wkurzyłam, nie powinnam tak na ciebie naskakiwać… Bałam się wtedy o Rona i… Po prostu przepraszam.

-Nie, Hermiono- odparła ruda- Miałaś rację. Powiedziałaś mi coś w zaufaniu i nie powinnam tego nikomu mówić, nawet Harry’emu. To ja przepraszam.

-Gin, to nie tak, że nie chciałam, żeby on wiedział… Po prostu nie było okazji, żeby mu powiedzieć, a wiesz, że dla mnie to jest bardzo drażliwy temat.

-Rozumiem- uśmiechnęła się do Granger.

-A tak właściwie, nie wiesz, jak…

                Urwała, bo podleciały do nich trzy sowy przynosząc dwie walentynki dla Ginny i jedną dla Hermiony. Obie się zdziwiły, ale przerwały rozmowę, żeby odczytać wiadomości. Brązowowłosa rozwinęła rulon. Okazało się, że są to dwie karteczki w kształcie połówek złamanego serca. Jedna była RÓŻOWA, druga CZERWONA. Na tej pierwszej znajdował się napis:

Masz rację, Hermiono, to wyjątkowo głupie święto. Ale nie mogłem się powstrzymać: szczęśliwego Dnia św. Walentego!

A na drugiej:

PS Wiszę Ci ciastko… a właściwie jego połowę.

Ściskam,

Harry

                Dziewczyna roześmiała się i popatrzyła na przyjaciółkę. Miała bardzo zagubioną minę. Czytała jedną z walentynek tak, jakby nie mogła jej zrozumieć. Wpatrywała się w nią przez dłuższy czas w kartkę, po czym spojrzała na przyjaciółkę.

-Od kogo?- Ginny wskazała na kartę, marszcząc brwi.

-Od Harry’ego- Granger podała jej walentynkę- A twoje?

-Jedna od Deana…

-A druga?

-No właśnie nie wiem.

-Jak to?

-Podpisano Tajemniczy Wielbiciel…

                Hermiona uniosła ze zdziwienia brwi i wzięła karteczkę, którą podała jej Weasley’ówna. Pismo było pochyłe i wyjątkowo zgrabne, ale miała wrażenie, że skądś je znała… Ktoś się naprawdę postarał. Dziewczyna nie wgłębiała się w jej treść, ale zauważyła, że była bardzo romantyczne. Czy to możliwe, że tą walentynkę wysłał…?

-O nie!- jęknęła Ginny i wyrwała jej pergamin z rąk- Dean tu idzie.

                Rudowłosa szybko schowała karteczkę do kieszeni, a po chwili podszedł do nich Thomas. Uśmiechnął się szeroko do Hermiony, na co ona odpowiedziała tym samym, usiadł obok swojej dziewczyny i dał jej całusa w policzek. Brązowowłosa palnęła coś o tym, że ma dużo zadane i szybko opuściła salę.

                Gdzie postanowiła się udać? Oczywiście do biblioteki! Kręciło jej się w głowie od tych wszystkich rozmyślań. Nie mogła w to uwierzyć, ale wszystko wskazywało na to, że Walentynkę Ginny wysłał Harry! Ale to było do niego tak niepodobne… Choć z drugiej strony, ostatnio naprawdę dziwnie się zachowywał, więc w sumie był w stanie coś takiego zrobić.

                Dotarła do czytelni, gdzie było kompletnie pusto, jeszcze bardziej niż zwykle, bo wszyscy obchodzili te cholerne Walentynki! Zajęła swoje stałe miejsce i wyciągnęła z torby stos książek i rulon pergaminu. Schyliła się, żeby sięgnąć po pióro, a kiedy z powrotem usiadła prosto, zobaczyła, że tuż przed nią leży CZERWONA karteczka, na której, drobnym pismem, zakreślono jej inicjały. Przygryzła wargę. Istniała możliwość, że to nie dla niej… No ale z drugiej strony, nie wierzyła w zbiegi okoliczności. Po chwili namysłu, otworzyła liścik:

Droga Hermiono,

Szczerze mówiąc, liczyłem na to, że spędzimy te Walentynki razem, ale jak widać los chciał inaczej. Sporo się między nami wydarzyło i wciąż tego nie wyjaśniliśmy. Ale nie potrafię nic poradzić na to, że cały czas o Tobie myślę, w każdej godzinie, minucie, sekundzie… Widzę Twoją śliczną twarz i czuję ból, że już nie mogę Cię dotknąć, pocałować. Tęsknię za Tobą!

Byłbym najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, gdybyś zgodziła się zostać moją walentynką.

Zakochany bez pamięci,

RW

                Patrzyła z niedowierzaniem w kartkę, a z każdą chwilą na jej twarz wpełzał coraz szerzy uśmiech. Nie potrafiła rozpoznać pisma, bo wiadomość została napisana specjalnym piórem, które sprawiało, że litery były ozdobione różnymi zawijasami. Nie mogła w to uwierzyć! Czyżby wreszcie jej błagania zostały wysłuchane? Choć  to było do niego trochę niepodobne… Zbagatelizowała tę myśl. Oczywiście, że się zgodzi! Chciało jej się śmiać, płakać, wszystko naraz! Rozsadzała ją radość.

-I jak?- usłyszała głos za swoimi plecami, który rozpoznała od razu.

                Kiedy się odwróciła, zdała sobie sprawę jak wielką popełniła pomyłkę. „RW”… To takie proste! To „RW” nie oznaczało Rona Weasley’a, tylko Rogera Wilde’a! Momentalnie wyparowało z niej całe szczęście. Chłopak patrzył się na nią z nadzieją, a ona wiedziała, że zaraz będzie musiała mu odpowiedzieć. Usiadł naprzeciwko i wpatrywał się w nią z wyczekiwaniem, ale ona nie była w stanie nic powiedzieć.

-Hermiono…- rzekł, nie mogąc znieść tej ciszy- Wiem, że wtedy zareagowałem zbyt agresywnie. Zdaję sobie sprawę z tego, jak bardzo byłaś w nim zakochana i że nie zrobiłaś tego celowo. Powinienem dać ci więcej czasu. Ale kiedy to powiedziałaś, nie mogłem wytrzymać. On cię skrzywdził! Nie był ciebie wart… Dlatego przepraszam, bo wiem, że nie chciałaś mi zrobić przykrości. Ponowię więc swoje pytanie, zostaniesz moją walentynką?

                Uśmiechnął się do niej zachęcająco i wpatrzył się w nią, jakby była obrazkiem. Odpowiedziała na ten uśmiech. Był naprawdę rozczulający! Brakowało jej go` przez ostatni czas. Naprawdę go lubiła- kochała z nim spędzać czas, rozmawiać, śmiać się… W końcu zdecydowała się na odpowiedź:

-Nie- szepnęła cicho, spuszczając wzrok.

                Chłopak był wyraźnie zaskoczony. Zniknęła cała jego nadzieja na powrót do niej. Nie mógł w to uwierzyć… Po pewnym czasie spytał:

-Dlaczego?

-Roger- zawahała się- Naprawdę cię lubię i szanuję, ale nic więcej, dlatego chciałabym, żebyśmy byli…

-Błagam cię, tylko nie mów mi o przyjaźni!- prychnął z niezadowoleniem.

-A co mam ci powiedzieć?- była coraz bardziej zdenerwowana- Dużo myślałam o tym, co wtedy ci powiedziałam i wiem, że miałeś rację: ja wciąż go kocham. I cały czas kochałam i przepraszam, że dałam ci nadzieję na to, że mógłbyś zając jego miejsce- przerwała na chwilę, myśląc nad dalszą wypowiedzią- Tak, kocham go, kochałam i będę kochać i nic tego nie zmieni… Muszę zrobić wszystko, żeby go odzyskać. Naprawdę mi na tobie zależy, ale nie w ten sposób. Przepraszam.

-Żartujesz sobie?- warknął- Po tym wszystkim, co ci zrobił, ty nadal go kochasz?!

-Po tym wszystkim, co ja mu zrobiłam- szepnęła- Tak, kocham go i wiem, że on mnie też.

-On ma dziewczynę! Poza tym, to nie była twoja wina…

                Hermiona spojrzała na niego z niedowierzeniem. „Nie, ale twoja tak” w ostatniej chwili ugryzła się w język, żeby nie wypowiedzieć tego na głos. Chłopak też chyba o tym pomyślał, bo spuścił wzrok.

-Dlaczego ze mną byłaś?- spytał po chwili.

-Bo…- to było trudne pytanie, nad którym musiała się długo zastanawiać- Bo wiedziałam, że coś do ciebie czuję. Potem uratowałeś mnie, no wiesz… przed Cormaciem, a później ta cała bójka z Ronem… Byłam na niego wściekła! A ty powiedziałeś mi, że się we mnie zakochałeś, a ja wiedziałam, że też jesteś mi bliski… a potem się całowaliśmy.

-Nie wierzę- parsknął, patrząc na nią ze złością.

-Posłuchaj mnie, Roger. To nie tak, że ja nic do ciebie nie czuję. Po prostu wtedy nie zadawałam sobie sprawy z tego, co to za uczucie, ale wiem, że to nie to samo, co z Ronem. Jesteś cudownym przyjacielem, ale tylko przyjacielem.

                Mówiła to wszystko z taką mocą i przekonaniem, że sama była zdziwiona. Ale ulżyło jej, że wreszcie mu to powiedziała, choć wiedziała, jaka będzie jego reakcja. Patrzyła na jego twarz, która wyrażała smutek i cierpienie. Nie chciała go ranić, ale wiedziała, że to nieuniknione. Zerwania były trudne… Choć to w sumie nie było takie prawdziwe zerwanie.

-Przykro mi, ale nie mogę być TYLKO przyjacielem- to powiedziawszy wstał i odszedł.

                Hermiona poczuła jak do jej oczu napływają łzy. Naprawdę chciała, żeby między nimi było w porządku, żeby znowu mogło być tak, jak kiedyś… Przykro jej było, że musiała go zranić, ale to przynajmniej uczciwe… Gdyby pozwoliła mu wierzyć, że też jest w nim zakochana, to byłoby podłe!

                Większą przykrość sprawiła jej ta walentynka. Głupia, myślała, że to od Rona! A coś jej podpowiadało, że to nie w jego stylu… Gdyby choć przez chwilę o tym pomyślała, domyśliłaby się, że to na pewno nie rudzielec jej to wysłał. Po tych wszystkich dniach rozłąki, po kłótni w czasie kary… Dał jej wyraźnie do zrozumienia, że za bardzo go skrzywdziła i że jej nie wybaczy. I dopiero teraz do niej to naprawdę dotarło! Nie było szans na to, że do siebie wrócą… Nie teraz…

*

                Nie dostał walentynki od Lavender… ani od nikogo innego. To chyba dobrze. Może się na niego obraziła i przestanie się do niego odzywać? Oby. Z takim nastawieniem właśnie przekraczał próg Pokoju Wspólnego Gryffindoru, który był przystrojony CZERWONYMI serpentynami, balonami itp. Oczywiście wszędzie królowały SERCA, a żyrandol został zaczarowany tak, że rzucał na pomieszczenie JASNORÓŻOWE światło. Wszędzie rozbrzmiewała spokojna, nastrojowa, jazzowa muzyka. Chłopak patrzył na to wszystko z politowaniem. Po cholerę, ktoś zadał sobie aż tyle trudu, żeby zrobić z Pokoju Wspólnego coś aż tak kiczowatego?

-Ron?- usłyszał za sobą wysoki głosik i jęknął w duchu.

-Cześć, Lavender- odwrócił się do niej po pewnym czasie.

-Chyba nie muszę ci tłumaczyć jaki dziś dzień?- po tych słowach, już wiedział, że zaraz będzie mu robić wyrzuty.

-Eee… No nie.

-Więc nie zapomniałeś o czymś?

-Słuchaj, dla mnie to święto to głupota. Dzień jak co dzień.

-Jak możesz?!- obruszyła się- To święto zakochanych!

-Zakochani mogę świętować codziennie- mruknął.

                Blondynka uśmiechnęła się szeroko, a on pojął, co właśnie powiedział i do kogo. Debil! Nie o to mu chodziło… Ale Lavender oczywiście odebrała to w TEN sposób i rzuciła się mu na szyję. Pocałowała go. Nie wiedział za bardzo, co zrobić. Po pewnym czasie, przeklinając swoją głupotę, również ją objął. Zaczął rozmyślać, jak tym razem się jej wywinąć. To już nawet nie było zabawne! Naprawdę chciał się od niej uwolnić… W tym czasie, Lavender błądziła rękami po całym jego ciele, co może byłoby nawet przyjemne, gdyby nie zastanawiał się gorączkowo jak wyrwać się z jej uścisku i… gdyby była Hermioną. „O nie! Nie myśl o niej!” skarcił się w duchu. Po pierwsze, nie chciał dopuścić do takiej sytuacji, jaka zdarzyła się miesiąc temu, po drugie, wciąż bolało go to, co zrobiła. Dziewczyna odsunęła się i spojrzała na niego z wyrzutem. Jak widać, zauważyła kompletny brak jego udziału w tym „zbliżeniu”. Uśmiechnął się nieśmiało, po czym sam ją pocałował. Musiał zyskać na czasie… Jak tym razem się wyłgać? „Mam!”. Pomysł był genialny w swojej prostocie. Odsunął się od niej kawałek, a ona westchnęła z irytacją, jakby chciała powiedzieć „co znowu?!”.

-Lav…- szepnął, choć trudno mu to przeszło przez gardło- Muszę iść.

-Gdzie?- warknęła.

-Mam karę, a muszę wcześniej jeszcze zajrzeć do dormitorium.

                Puściła go i spojrzała na niego smutno, na co on posłał jej lekki uśmiech. Odpowiedziała tym samym i cmoknęła go w usta. Byłaby nawet słodka, gdyby miała coś w głowie i nie chciała się non-stop całować. To pożegnanie było urocze… Tylko, że to Lavender, której zależy tylko na jednym.  

                Chłopak ruszył do dormitorium. Oczywiście wymówka z karą była bzdurą, bo dochodziła 15.30, a on miał czyścić obrazy dopiero za trzy godziny. Dlatego postanowił zaszyć się do tego czasu w swoim pokoju. Przynajmniej trochę odpocznie albo nawet odrobi lekcje… Nie… To zły pomysł, nie będzie odrabiał lekcji, tylko relaks. To mógłby w sumie być jedyny przyjemny moment tego dnia. Usiąść na łóżku, zasunąć zasłony i odciąć się od wszystkiego-hałasu, ludzi i tych całych, pieprzonych WALENTYNEK!

                Będąc jakieś pół piętra przed dormitorium, doszedł do jego uszu hałas, a dokładniej krzyki. Przyspieszył kroku zastanawiając się czy dochodzą z jego sypialni. Kiedy stanął wreszcie przed drzwiami, usłyszał:

-Mam dosyć tego, że przystawiasz się do mojej dziewczyny!

                „Dziewczyny”… Tylko jeden z nich miał dziewczynę i była nią Ginny. Ron z impetem otworzył drzwi i wparował do pokoju. Zobaczył, że znajdują się w nim trzy osoby- Dean, Harry i Neville. Ciemnoskóry chłopak stał wściekły na środku pomieszczenia i patrzył z wściekłością na Pottera, natomiast Longbottom siedział na swoim łóżku, obserwując całą scenę z przerażeniem.

-Uspokój się!- warknął Harry- Przyszła tylko pożyczyć książkę.

-Wiesz, że nie o tym mówię! To znaczy, to mnie tylko utwierdziło w przekonaniu- syknął Dean- Widzę, jak się na nią gapisz. Myślisz, że jestem na tyle tępy, żeby się nie domyślić?! Te wasze spojrzenia, uśmiechy…

-Słuchaj, ja nie wiem, co ty widzisz- odparował Potter- Ale radzę ci zbadać wzrok.

                Thomas wyglądał, jakby zaraz miał wybuchnąć, dosłownie. W jego oczach widać było taką wściekłość, jakiej Ron nigdy nie spodziewałby się zobaczyć. Postanowił wkroczyć do akcji, zanim jego kumple się pobiją.

-Co się dzieje?

-O, świetnie- prychnął Dean- Może zainteresuje cię, co twój kumpel wyprawia z twoją siostrą!

-Ogarnij się, stary! Nic z nią nie robię! Po prostu przyjaźnimy się- Harry stanął naprzeciwko kolegi.

-To się nazywa przyjaźnią?!- parsknął ciemnoskóry.

-Tak! Na tym to polega…

-Ej, chłopaki, dajcie spokój- wtrącił Neville, ale kompletnie go zignorowali.

-Nie zasługujesz na przyjaźń z nią!- warknął Thomas- Ona nic do ciebie nie czuje!

-A skąd ty to możesz wiedzieć?!

-Czyli, jednak ci się podoba?

-Nie… nie o to chodziło- Potter zaczął się plątać- Jest dla mnie ważna, ale jako PRZYJACIÓŁKA- wycedził.

-To i tak za dużo po tym, jak ją olałeś.*

-To na pewno nie jest twoja sprawa!

-Właśnie, że jest! To moja DZIEWCZYNA i po prostu się od niej odwal!

-A jak nie, to co?!

                Dean nie wytrzymał. Pchnął Pottera, a ten nie pozostał mu dłużny. Dlatego Ron postanowił interweniować, zanim będzie za późno:

-Dosyć!- wrzasnął, stając między nimi.

                Popatrzyli na niego zdziwieni, przypominając sobie, że ktoś oprócz nich znajduje się w pokoju. Neville stał z boku, a przerażenie powoli znikało z jego twarzy.

-Sam pomyśl, Ron- zaczął Dean, już o wiele spokojniej- Czy nie zauważyłeś czegoś dziwnego w ich zachowaniu?

                Chłopak przełknął ślinę. Tak, zauważył. Te wszystkie razy, kiedy oddalali się gdzieś we dwoje, ich rozmowy, kiedy nawet byli we trójkę, ale zupełnie ignorowali rudzielca… Był zbyt zajęty rozmyślaniem o swoich problemach, użalaniem się nad sobą, ale nawet on spostrzegł, że zachowują się inaczej. Po pewnym czasie odezwał się, dobierając ostrożnie słowa:

-Słuchaj, Dean, Harry nie jest typem człowieka, który zarywa do zajętych dziewczyn. I skoro mówi, że tylko się przyjaźnią, to tak jest. Ja mu wierzę i ty też powinieneś.

-Uważaj, żebyś się nie zawiódł…- prychnął Thomas i opuścił pomieszczenie, trzaskając drzwiami.

                Weasley usiadł na swoim łóżku. Nie chciało mu się wierzyć, że Harry i Ginny… Ale z drugiej strony, rozumiał Deana. Jeśli czuje, że coś jest nie tak, to lepiej działać zawczasu. Choć wcale nie chciał, żeby się pobili, wiedział, że Thomas na pewno zmaga się wielkimi emocjami. Coś było nie tak… Ale on nigdy nie zauważył, żeby Harry i Ginny mieli się ku sobie… Chociaż nie! Wtedy, przed wigilią, przyłapał ich… Nawet nie wiedział, co wtedy robili, ale dałby sobie rękę uciąć, że między nimi iskrzyło.

-Dzięki, Ron- powiedział z zakłopotaniem Harry, po czym dodał, próbując obrócić wszystko w żart- Jeszcze moment, a pewnie by mi wybił zęby.

                Rudzielec przez pewien czas milczał, zastanawiając się nad wszystkim, co powiedział Dean. Po chwili odparł z kamienną twarzą, śmiertelnie poważnym, lodowatym tonem:

-Jeśli kiedykolwiek jej tkniesz, sam to zrobię.   

                Czarnowłosemu uśmiech spełzł z twarzy. Patrzył jak jego przyjaciel znika za czerwonymi kotarami . Tylko jedna myśl krążyła mu po głowie: „To koniec!”.

*

                Była 17.30. O 18 szła na kolacje. Tak samo, jak Ron. A później odbywali wspólną karę. Choć nie, „wspólną” to za dużo powiedziane. Była przekonana, że i tym razem gdzieś jej ucieknie, ale nie miała już siły go szukać. Natomiast ten pomysł, który zrodził się w jej głowie kilka godzin temu mógł wypalić. Nie liczyła na to, że od razu coś zmieni, ale przynajmniej będzie wiedział, że jej zależy, że nie odpuściła i nie ma takiego zamiaru.

Doszła do sowiarni, gdzie stała grupka chłopców, którzy prawdopodobnie nie pomyśleli o tym, żeby wysłać swoim dziewczynom Walentynki i dopiero gdy się na nich śmiertelnie obraziły, postanowili w ostatniej chwili zrobić im tę przyjemność. Albo wręcz przeciwnie- ci, którzy cały dzień nie mogli się zebrać, by wyznać uczucia swoim wybrankom i zdecydowali się na to dopiero teraz. Hermiona naprawdę tego nie rozumiała. Czemu musiał istnieć specjalny dzień, żeby chłopak mógł powiedzieć dziewczynie, że mu się podoba czy dać kwiaty, czekoladki albo zaprosić na randkę? Czemu akurat tego dnia wszyscy postanawiali przełamać lody i zagadać do kogoś, w kim od dawna się kochali? Uważała, że nie powinno być takiej sytuacji. Kiedy ktoś ci się podoba, starasz się do niego zagadać niezależnie od daty. Sama wiedziała, że zbliżenie się do osoby, w której jesteś zakochany, nie jest łatwe. Jej też zajęło to sporo czasu. Ale może dlatego ich związek był taki wyjątkowy? Bo nie musieli czekać do lutego, żeby powiedzieć, co do siebie czują!

                Tylko, że teraz, cały czas przekonana o swojej racji w sprawie święta zakochanych, sama temu uległa. Z jednej strony, robiła to trochę wbrew swoim zasadom, ale z drugiej, może gdyby byli wciąż parą, też by obchodzili Walentynki… Nie wiedziała tego. Ale była pewna, że musi coś zrobić. Liczyła na to, że to do niego jakoś dotrze. Spojrzała na CZERWONY rulonik, który trzymała w ręku. Przygryzła wargę, zastanawiając się, czy na pewno chce to zrobić. To już chyba była desperacja! Nie powinna mu tego przekazywać listownie… Choć w sumie, już mu wszystko wyjaśniła, a on to zignorował. Kiedy dostanie to na papierze, może zareaguje inaczej.

                Dopchała się w końcu do wolnej sowy. Była mała i aż paliła się do tego, żeby gdzieś ją wysłać. Przypominała jej Świnkę. Oczywiście! Wszystko musiało się jej kojarzyć z nim! Zła na samą siebie, jeszcze raz zastanowiła się, czy dobrze robi, po czym przywiązała kartę do nóżki sowy i opuściła pomieszczenie.

                Idąc korytarzem, zastanawiała się nad jego reakcją. Czy będzie zaskoczony czy wściekły? A może się ucieszy… Nie miała pojęcia. I wiedziała, że jej nie zobaczy, bo, nie wiedziała, jak to robił, ale zawsze jadł chwilę przed nią albo chwilę po. Było ok. 17.45, więc postanowiła udać się już do Wielkiej Sali, w której pewnie zaczęły pojawiać się pierwsze potrawy na kolacje.

                Szła, zagłębiona we własnych myślach, kiedy kątem oka spojrzała, że ktoś siedzi na jednej z kamiennych ław. Nie byłoby w tym nic dziwnego, non-stop ktoś się tam zatrzymywał, żeby coś sprawdzić, zanotować, już nie mówiąc o wszystkich zakochanych, którzy kochali się na nich obściskiwać, z tym, że teraz, rozpoznała tę postać. Cofnęła się i usiadła obok. Miał zakrytą twarz dłońmi. Czuł, że ktoś opada koło niego.

-Cześć, Hermiono.

-Cześć, Harry. Wszystko ok?

-Nie- powiedział sucho- Ale co z tego.

-Harry, pamiętaj, że możesz mi powiedzieć wszystko- rzekła z wyraźną troską w głosie.

-Chyba powinienem sam się z tym uporać…

-Jak chcesz. Ale wiedz, że jak z siebie to wyrzucisz, to będzie ci łatwiej.

-Może- powiedział smutno, po czym krzyknął, zmieniając znacznie swój ton- Jestem draniem!

-Wcale nie-odparła, próbując go uspokoić- Jesteś dobry, Harry.

-Nie, Hermiono…- znowu zakrył twarz- Robię coś bardzo złego, podłego!

-Powiesz mi wreszcie, co się stało?

-W sumie, to nie wiem… Nie rozumiem dlaczego teraz…- zdawał się mówić bardziej do siebie niż do niej.

-Harry…- nie miała pojęcia, jak na to odpowiedzieć.

-Dziś przyszła do mnie Ginny-wykrztusił w końcu- Chciała pożyczyć jakąś książkę, w sumie nawet nie wiem którą. Dałem ją jej, ona mi podziękowała, uśmiechnęła się i ja też…

-I…?

-I tak staliśmy. A potem przyszedł Dean. Zamienili dwa słowa i… pocałowała go- Hermiona złapała jego ramię, żeby dodać mu otuchy- I wyszła. Niby nic takiego, prawda?

-No tak.

-A potem on zaczął rzucać do mnie jakieś dziwne teksty, w stylu, że pewnie uważam, że jest ładna- przerwał, by po chwili kontynuować, ale zdecydowanie bardziej zdenerwowanym głosem- Chyba odpowiedziałem, że tak, a on się wściekł. Na początku w ogóle nie rozumiałem, o co chodzi. Starałem się go uspokoić, ale na nic się to zdało, no więc w końcu też się wkurzyłem i zaczęliśmy się kłócić.

-Przykro mi, Harry, ale…

-Czekaj, to nie wszystko!- powiedział szybko- I potem przyszedł Ron- popatrzył na nią, zacisnęła mocno powieki, ale nic nie mówiła- No i chciał wiedzieć, co się dzieje, bo chyba już wrzeszczeliśmy. No i w końcu załapał. A Dean był bardzo zły. I ciągle powtarzał, żebym się do niej nie zbliżał, że na nią nie zasługuję… I potem powiedział coś w stylu, że mam ją zostawić w spokoju, a ja się spytałem, co zrobi, jeśli go nie posłucham. Wtedy mnie popchnął, a ja zrobiłem to samo. Byłem wściekły! Gotowy go załatwić gołymi rękami… Ale na szczęście Ron wkroczył do akcji i nas powstrzymał.

-Wiesz, Harry- powiedziała, starając się, by jej głos nie drżał- Myślę, że powinniście sobie wreszcie to wszystko wyjaśnić. Ty z Ginny. Ona z Deanem. Długo tego nie pociągniecie. On coś podejrzewa i będzie teraz robił wyrzuty tobie, a po pewnym czasie i jej. Musicie podjąć jakąś decyzję.

-Ale to nie jestem w tym wszystkim najgorsze- kontynuował, jakby jej nie usłyszał- Podziękowałem potem Ronowi. Ale on też był zły i powiedział, że jeśli jej dotknę, to mnie załatwi.

                No tak! To było w stylu Rona. Gdyby dowiedział się, że Harry’emu podoba się Ginny, mógłby się naprawdę wściec. A w przypływie złości był w stanie zrobić dużo i oboje o tym wiedzieli. Ale nie Harry’emu… Mógłby się wkurzyć, zwyzywać go, ale nie zrobiłby mu krzywdy fizycznej… To znaczy, mógłby, ale niegroźną… Nie tak, jak McLaggenowi.

-Harry, myślę, że nie powinieneś się obawiać Rona.

-Nie rozumiesz, Hermiono- prawie krzyknął- Kiedy kłóciłem się z Deanem, mówiłem, że się z Ginny tylko przyjaźnimy. Wmawiałem to im. Jeśli on się teraz dowie… Stracę najlepszego przyjaciela.

-Nie mów tak, Harry- rzekła pewnym tonem – Jak Ron się dowie, to może się na początku wścieknie, ale potem to zaakceptuje. Jestem o tym przekonana.

-JEŚLI się dowie…- szepnął.

-Harry, nie możesz tego tak dłużej ciągnąć. Powinieneś najpierw pogadać z Ginny. Jeśli będziecie chcieli być razem, Ron nie będzie mógł z tym nic zrobić.

-To znaczy, jeżeli ona coś do mnie czuje…

-Tego się nie dowiesz, dopóki o tym nie porozmawiacie.

                Pokiwał smutno głową. Brązowowłosa nie zdawała sobie sprawy, jak mocno ściskała jego ramię, dopóki go nie puściła. Uśmiechnęła się pocieszająco, ale to nic nie dało.

-Hermiono- znowu się odezwał- Chyba zrobiłem dziś coś bardzo głupiego.

                Pokiwała głową. Wiedziała o czym mówi. Od samo początku była przekonana, że to on wysłał tą walentynkę. Ale to nie było głupie… Po prostu nie wiedział, co zrobić. Tak, jak ona…

-Nie, Harry, to nie jest takie głupie.

                Uśmiechnął się smutno. Wzięła go pod ramię i oparła na nim głowę. Było im dobrze w swoim towarzystwie. Mogli na siebie liczyć.

-Wiesz – powiedział po pewnym czasie- Walentynki są serio do bani.

                Roześmiała się. „O tak, zdecydowanie są!”

*

                Była prawie północ. Wszyscy jego współlokatorzy już spali albo sprawiali takie wrażenie. Zmęczony padł na łóżko. To była naprawdę długa kara. Kiedy Filch kazał mu iść do hallu, pomyślał, że to nie takie złe. I nawet nie musiał za bardzo kryć się przed Hermioną, bo woźny skierował ją do innego pomieszczenia. Problem w tym, że ludzie z obrazów, które czyścił, nie byli z tego zadowoleni i zrobili dość duży hałas. Po pewnym czasie przyszedł Snape, wściekły, jak zwykle zresztą. Było trochę zamieszania, Filch go przeprosił, tamten sobie poszedł i już był względny spokój.

                Ale znowu ją zobaczył! I potem przez następne kilka godzin myślał tylko o niej. Spotykali się zawsze w tym samym miejscu, przy schowku na miotły. Stała tam razem z Filchem. Ron poczuł, że na jej widok robi mu się gorąco. Wyglądała, jakby coś ją wyjątkowo trapiło. Już miał do niej podejść i spytać się o co chodzi, ale się powstrzymał. I to krótkie spotkanie, sprawiło, że jego refleksje podczas całej kary, dotyczyły tylko i wyłącznie jej.

                Poczuł, że coś go uwiera w biodro. Wyciągnął z kieszeni mały rulonik pergaminu. Na kolacji dostał walentynkę. Od Lavender. To znaczy, nie był tego pewien, bo jej nie otworzył. Ale kto inny mógłby mu to wysłać?

Zostawił kartkę na łóżku i poszedł do łazienki. Kiedy wrócił nie miał już na nic siły. Położył się i zakrył szczelnie zasłonami. Już przyłożył policzek do poduszki, gdy przypomniał sobie o walentynce. Chyba wypadałoby, żeby chociaż ją przeczytał. Zapalił różdżkę i rozwinął pergamin. Po chwili otworzył oczy szeroko ze zdziwienia. Przewertował treść jeszcze dwa razy i wciąż nie mógł w nią uwierzyć.

Drogi Ronie,

Nie wierzę, że to robię- nienawidzę Walentynek! Ale nie zmarnuję okazji na to, żeby móc Ci to powiedzieć. Staram się z Tobą porozmawiać normalnie, na żywo, ale unikasz mnie. W sumie, to Ci się nie dziwię. Dlatego wysyłam list.

Naprawdę nie wiem od czego zacząć. Chyba powinnam Cię przede wszystkim przeprosić. Kiedy zobaczyłam, że całujesz się z Lavender, wtedy na meczu, mój świat się zawalił. I potem było mi źle, choć to i tak mało powiedziane. A później chciałam się na Tobie odegrać, za to, że robiłeś wszystko po to, żeby mnie skrzywdzić. Więc zaczęłam postępować dokładnie tak samo. Dlatego przepraszam.

Poza tym, chcę Ci podziękować. Doskonale wiesz za co. Nie mam pojęcia, jak się dowiedziałeś, ale jestem Ci wdzięczna. Wiem, że mogę na Ciebie liczyć, nawet, kiedy ze sobą nie rozmawiamy.

I teraz najważniejsze: w Walentynki ludzie wyznają sobie, co do siebie czują, więc i ja to zrobię. Kocham Cię, Ron! Po tym wszystkim, co się wydarzyło, ja cały czas Cię kocham i myślę, że nigdy nie przestanę. Chciałabym, żebyś powiedział, że czujesz to samo. Na Merlina, jak ja bardzo bym tego chciała! Ale ostatnio zaprzeczyłeś… No może nie dosłownie, ale takie było przesłanie. I, nie wierzę, że tak myślę, ale ja mogę to zrozumieć i zaakceptować. Po prostu wiedz, że moje uczucia co do Ciebie się nie zmieniły i nie sądzę, by kiedykolwiek tak się stało.

Dlatego, choć naprawdę nie znoszę tego święta, a dzień już się właściwie kończy, bardzo bym chciała, byś został moją walentynką.

Wciąż zakochana w Tobie,

Hermiona

                Czuł jak łzy napływają mu do oczu. Zacisnął mocno powieki. Nie, to było za trudne! Jak mógł nienawidzić kogoś, kto go kochał i kogo, cały czas, kochał on! Mówią, że od miłości do nienawiści tylko jeden krok… To dlaczego tak cholernie trudno go zrobić?!

                Drżącymi rękoma zdjął z półki nad łóżkiem swoje „pudełko na skarby” i włożył do niego walentynkę. Położył się i poczuł, że jest mu naprawdę źle. Chciał do niej biec, powiedzieć, że jej wybacza, że ją kocha… Ale nie potrafił tego zrobić, ta rana wciąż była zbyt świeża…

*Chodzi tu o to, że Ginny kochała się w Harrym, ale on nigdy nie odwzajemniał tego uczucia.

*

Hej :D

Jak wakacje? Dobra, nie odpowiadajcie :p I tak wiem, że świetnie ;) U mnie spokojniej niż zwykle, bo w sumie nie wyjeżdżam, ale jest fajnie :D

Ech… Ten rozdział naprawdę wzbudza we mnie obawy i duże wątpliwości i boję się, że gdzieś się w tym wszystkim poplączę :( No ale jest i, uwierzcie, podchodziłam do niego kilka razy, a to jest ostateczna wersja. Lepiej nie będzie :p

Na pewno mówiłam Wam kiedyś, że nienawidzę Walentynek :p I choć do lutego daleko, to i tak przez ten rozdział musiałam o nich dużo myśleć- zdecydowanie za dużo! Ale jakby cały świat mnie wspierał: albo natrafiłam w TV na jakiś serial- odcinek Walentynkowy, albo szukając czegoś w internecie, natknęłam się na temat walentynek itp., chyba to mi w jakiś sposób pomogło.
Dlaczego tak nie znoszę tego święta? Po pierwsze (co zawarłam w rozdziale), czemu musi być specjalny dzień, żeby zrobić dla siebie coś miłego, żeby chłopak dał dziewczynie kwiatka/czekoladki, żeby powiedzieć, że lubi się kogoś trochę bardziej?
Po drugie, nienawidzę tej nagonki- wszędzie czerwień, serca... Bardzo mnie to wkurza ten cały „przemysł Walentynkowy”.

No dobra, już nie psioczę :p Ale mam coś jeszcze:

All of me Pewnie znacie, ostatnimi czasy bardzo popularne, non-stop leci w radio. To jest piosenka, która stała się bliska mojemu sercu w ciągu ostatnich 2 miesięcy. Osobiście nie przepadam za oryginałem (mam swój ulubiony cover), ale wsłuchajcie się w tekst... Aż chciałabym, żeby Ron mógł skierować te słowa do Hermiony (ew na odwrót :p) <3 *.*

Lego House (Ostatnio mam fazę na Eda Sheerana) No to musicie znać :p Teledysk jest moim zdaniem trochę schizowy, ale Rupert!!! <3 <3 <3

Dobra, chyba skończyłam swój wywód :p

Czekam na Wasze opinie :)

Pozdrawiam :*