27. Ból domaga się, byśmy go odczuwali

               Ron nie mógł spać tej nocy. Nie dość, że wrócił do dormitorium ok. 2, to kiedy się wreszcie położył, męczyły go różne nieprzyjemne wspomnienia, a gdy udało mu się zasnąć, obudził się po dwóch godzinach. Tak więc jakoś o  4.30 postanowił wstać. Poszedł do łazienki, żeby się ogarnąć, po czym wrócił do swojego łóżka, które szczelnie zakrył zasłonami.

                To było takie niewiarygodne! Ciężko było mu zrozumieć, że naprawdę rzucił się na McLaggena z gołymi rękami, że był w stanie celować w niego Cruciatusem… Wciąż był w szoku. Czy żałował? Nie! Nawet przez chwilę nie pomyślał, że to, co robi jest złe, bo przyświecał mu ważny cel.

                No właśnie, ta kwestia chyba najbardziej go męczyła. Ona tam była, wszystko widziała, a jednak nie starała się go na siłę powstrzymywać, wręcz przeciwnie! Przecież w pewnym momencie stanęła u jego boku. Czy wiedziała, dlaczego to robi? Czy słyszała to, co mówił? Rudzielec przypuszczał, że tak. W końcu ten moment, kiedy stracił orientację, gdy wypowiedziała jego imię…  Musiała wiedzieć! Ale czy to, że go wtedy wspierała, znaczy, że go kocha…?

                To było pytanie, które nie dawało mu spokoju. Wcale nie wyglądała na zagniewaną, ale na wdzięczną i widział, że się o niego boi. O NIEGO, nie o McLaggena! A potem… potem chciała mu coś powiedzieć. I to było najgorsze! Żałował, że nie został, że jej nie wysłuchał, może chciała go zapewnić, że nie czuje nic do Rogera, że kocha tylko jego… Ale co by to dało?! Nawet, jeśli to prawda, to dlaczego tak bardzo go krzywdziła? Do cholery, przecież widział jak się całują z Wildem! Tylko, że podczas tej rozmowy, do której nie doszło, mógł wreszcie odzyskać z nią jakikolwiek kontakt, którego bardzo mu brakowało.

                Tak strasznie za nią tęsknił! Z każdym dniem miał wrażenie, że jest coraz gorzej. Tyle by dał, żeby móc z nią porozmawiać, ale też dotknąć jej, po prostu być blisko… To go niszczyło! Nie wytrzymywał psychicznie, kiedy ją widział. Udawał przed znajomymi, że jest dobrze, ale nie było! I jedynie Harry i Ginny wiedzieli w jak koszmarnym jest stanie. Ale co miał zrobić? Dziewczyna, którą kochał go zdradziła, zostawiła dla innego… Nic dziwnego, że odechciewało mu się żyć! A teraz, kiedy ją zobaczył zmęczoną, przestraszoną, ale i zatroskaną i dostrzegał ten olbrzymi ból wypisany na jej twarzy, już wiedział, że ta rozmowa by wiele zmieniła. Co gdyby go przeprosiła? Gdyby powiedziała, że go kocha, że chce z nim być? Wybaczyłby jej! Zrobiłby dla niej wtedy wszystko… Ale teraz, analizując to „na zimno”, wiedział, że dobrze postąpił. Miał do niej zbyt duży żal. Gdyby jej wtedy wybaczył, teraz robiłby jej pewnie wyrzuty, wypominał wszystko, co złego zrobiła… Więc chyba zareagował prawidłowo, kierując się zdrowym rozsądkiem… Z tym, że co to ma do zakochania?! Miłość kpi sobie z rozumu! Dlatego ludzie robią takie głupie rzeczy, których w normalnej sytuacji by nie zrobili.

                Głowa go już bolała od tych przemyśleń. Strasznie go to przytłaczało. Nie potrafił się z tym uporać, a im dłużej o tym wszystkim myślał, tym bardziej cierpiał. Lecz wtedy przypomniał sobie twarz McLaggena, najpierw ten kpiący uśmieszek, a potem zmasakrowany nos… To mu jakoś dodało otuchy. Zrobił coś dobrego, ten koleś może zyska trochę pokory i już nie zrobi krzywdy żadnej dziewczynie, a na pewno Hermionie…

*

                Harry był trochę niewyspany, ale pierwszy raz od dłuższego czasu miał dobry humor. Nie wiedział czym był spowodowany, ale jakoś go to nie obchodziło. Wciąż próbował wyciągnąć ze Slughorna wspomnienie o Tomie Riddle’u i bardzo go to męczyło, ale nie dzisiaj! Tego dnia uśmiech nie schodził mu z twarzy. Nie miał pojęcia czemu.

                Może chodziło o zachowanie Rona poprzedniego wieczoru. W końcu temu dupkowi się należało! Czarnowłosy miał trochę pretensji do kumpla, że nie wtajemniczył go w plan „wykończyć McLaggena”, ale z drugiej strony, trochę mu ulżyło. On nie musiał się w to mieszać. Poza tym, rudzielca o wiele bardziej to dotykało i dobrze, że załatwili to między sobą. W dodatku to znaczyło, że zależy mu na Hermionie. Harry nigdy w to nie wątpił, ale teraz jego przyjaciółka również to zauważyła, a to oznaczało, że wszystko zmierza w dobrym kierunku. Chłopak był przekonany, że nie będzie im łatwo, niemniej wreszcie stanęli na drodze, która ku temu prowadziła.

                Jednak chyba ważniejszym aspektem była Ginny. Możliwe, żeby zbliżyli się jeszcze bardziej? Możliwe! I to, wstyd mówić, przez tą całą akcję z Hermioną i McLaggenem! Harry nienawidził Cormaca z całego serca, lecz nie zmieniało to faktu, że gdy Weasley’ówna opowiedziała mu sytuację zaistniałą na balu, zyskali wspólnego wroga (nie żeby już takich nie mieli, ale przeciwko niemu byli we dwoje, bo Ron rozstrzygnął wszystko na własną rękę, a Hermiona była zbyt roztrzęsiona, żeby mogła planować z nimi zemstę), potem razem martwili się o Rona… I, mimo że Harry wiedział, że wszystko, co się wydarzyło i na balu i poprzedniej nocy było niebezpieczne i przykre, to czuł jakąś chorą satysfakcję z tego, że dzięki tym momentom zbliżył się do rudowłosej.

                Podszedł do portretu Grubej Damy i wszedł do Pokoju Wspólnego Gryffindoru, gdzie panował gwar, gdyż uczniowie zbierali rzeczy i rozchodzili się na różne lekcje. Potter już był przy schodach do męskich dormitoriów, kiedy zobaczył te długie, rude włosy. Jego serce wykonało kilka radosnych koziołków. Z szerokim uśmiechem podszedł do dziewczyny.

-Hej, nie widziałem cię na śniadaniu…

-Hej- odparła smutno-Bo mnie tam nie było.

-Coś się stało?- on również spochmurniał.

-Jeszcze się pytasz?! Jakbyś nie wiedział…

-No…- bąknął- Właściwie to nie wiem.

-Mówię o wczoraj, Harry!- dziewczyna była wyraźnie zirytowana.

-Ale przecież nic się nie stało.

-Stało się i to wszystko moja wina!- krzyknęła, a kilkoro pierwszoroczniaków się na nią dziwnie popatrzyło- Już wszyscy wiedzą?

-Nie wydaje mi się… To znaczy słyszałem w Wielkiej Sali, jak dwóch chłopków rozmawiało o tym, że Gryffindor stracił jednej nocy prawie 200 punktów, ale nie wiedzieli o co chodzi…

-200?!- jęknęła, znowu wywołując wśród uczniów zainteresowanie swoją osobą- Ron już wstał?

-Jak się obudziłem, nie było go w dormitorium.

-Pozwoliłeś mu tak po prostu sobie pójść?!

-Ginny- chłopak wciąż zachowywał spokój, choć  było to coraz trudniejsze- On nie jest małym dzieckiem, nie będę go wiecznie niańczył. Poza tym, uważam, że on teraz musi sobie wszystko na spokojnie przemyśleć w samotności.

-Ale Harry…

-Mówię poważne. Spokojnie, nic się nie stanie.

-Skąd to możesz wiedzieć?- jęknęła, ostatkami sił powstrzymując płacz.

-Bo go znam… I ty też go znasz. To, co wczoraj zrobił, dodało mu w jakiś sposób siły. Ale musi sobie to wszystko dobrze przemyśleć.

-Ale…

-Ginny, przestań!- tym razem, to on podniósł głos, po czym odezwał się spokojniej- Powiedz mi, o co naprawdę chodzi?

-Bo to moja wina! Cała ta bójka… Nie powinnam nikomu mówić! Nie dziwię się, że Hermiona jest wściekła…

-Nie rozumiem… Przecież to nie ty mu powiedziałaś?

-No nie. Ale nie powinnam tego mówić… no wiesz- dziewczynie zrobiło się głupio, ale naprawdę bardzo ją to zastanawiało.

-Czy ty sugerujesz, że ja mu powiedziałem?- Potter był wyraźnie zaskoczony, ale i rozżalony.

-Harry, nie złość się… Ja po prostu rozpatrują kilka opcji. Wiedziałam tylko ja, ty i Wilde, a przecież Roger mu tego nie powiedział…

-Jesteś nie-fair!- obruszył się chłopak- Przecież byłem z tobą wtedy prawie przez cały czas. Dlaczego miałbym mu mówić?!

-Harry, ja naprawdę nie wiem…

-Ale dlaczego podejrzewasz mnie? Myślałem, że choć trochę mi ufasz i że…

                Urwał bo zobaczył jej zbolałą minę. Widział jak przechodzą ją dreszcze, gdy próbuje powstrzymać szloch. Zakryła twarz dłońmi, a jej sylwetka stała się jeszcze bardziej rozpaczliwa. Nie miał serca na nią krzyczeć. Podszedł do niej i mocno ją objął, próbując ją uspokoić.

-Prze- przepraszam, Harry-  mówiła z trudem- Po prostu nie wiem, co o tym myśleć…

-Dobrze, rozumiem.

                Chłopak starał się zrobić wszystko, żeby poczuła się lepiej. Tulił ją coraz mocniej, gładząc jej ognistorude włosy i szepcząc pocieszające słowa. Po pewnym czasie odsunęła się od niego ze smutnym uśmiechem, dając mu znać, że wszystko jest w porządku, po czym oboje udali się na lekcje.

*

                Czuła się tak potwornie rozdarta! Siedziała w sali od numerologii. Patrzyła na nauczyciela ze zrozumieniem, a tak naprawdę nie docierało do niej żadne słowo. Chciała wrócić do łóżka, zakryć się kołdrą i zostać tam na zawsze. Chciała płakać, lecz czuła, że nie potrafi. To szaleństwo! Wszystkie jej uczucia były sprzeczne…

                A jej myśli sprowadzały się do jednej osoby. Nienawidziła siebie… Za wszystko, co mu zrobiła! Za to, że pozwoliła, żeby odszedł, za to, że poszła na bal z McLaggenem, że zgodziła się na to, żeby Roger ją pocałował… Jak mogła?! Wszystko to powodowało jedynie, że brnęła w głąb tej idiotycznej sytuacji, która z każdym dniem stawała się coraz bardziej beznadziejna. Miała potworne wyrzuty sumienia, że uświadomiła sobie to dopiero teraz! Dopiero, gdy Ron pokazał jej jak wielką darzył ją miłością…

                Wtedy każdy jego ruch był jej wyrazem. Jego zacięta mina, żal i nienawiść do McLaggena w oczach, jego ciało, gotowe w każdej chwili zaatakować… 

                Ale skąd miała wiedzieć, że ją kochał?! Po tym pocałunku z Lavender… Wiedziała, że był on spowodowany tym, że wiedział, że Roger ją pocałował, ale tak bardzo ją to bolało, bo robił to tylko po to, żeby ją skrzywdzić. Przecież jeżeli ktoś tak postępuje, to może kochać?! Jeśli robił wszystko, by było jej przykro, to dlaczego miała w ogóle przypuszczać, że coś do niej jeszcze czuje… To wszystko było dla niej niezrozumiałe i bardzo jej się to nie podobało. Zawsze miała wszystko pod kontrolą, a teraz nie potrafiła nad tym zapanować, a wszystko działo się tak szybko…

Nie zauważyła nawet, kiedy skończyła się lekcja. Zgarnęła swoje rzeczy i wraz z tłumem innych uczniów wyszła na korytarze. Do niczego się nie nadawała! Nie potrafiła się skupić, nawet na lekcjach. Jej myśli wciąż biegły ku niemu, a ona nie potrafiła ich zatrzymać. Cały czas miała przed oczami wydarzenia ostatniej nocy. „Hermiona jest najwspanialszą istotą na świecie! Co chciałeś wtedy osiągnąć?! Chciałeś zniszczyć jedyną cząstkę tego świata, która pozostała czysta?!” ciągle słyszała jego głos w swojej głowie. To było cudowne! Może forma nie jest idealna, ale liczy się treść… „Hermiona jest najwspanialszą istotą na świecie!” Ciężko jej było uwierzyć w to, że naprawdę to powiedział. Była mu za to wdzięczna… i za to, że zlał McLaggena… Nawet nie wiedziała za co jeszcze, ale na pewno trochę by się tego uzbierało. Nie umiała opisać tego, co czuła. Z jednej strony, radość, bo jednak nie była mu obojętna, bo Cormac dostał za swoje, a z drugiej, smutek i nienawiść do samej siebie, za to, że tak go skrzywdziła. A najgorsze było to, że nie chciał jej wysłuchać! W sumie wcale mu się nie dziwiła… Ale musiała coś zrobić! Musiała mu to wyjaśnić! Nie potrafiła tego tak zostawić, nie teraz, kiedy uświadomiła sobie, że jego uczucia przez cały ten czas były szczere…

I wtedy wpadła na pewien pomysł…

*

-Hej, stary- powiedział Ron, stając koło kumpla na korytarzu.

-Cześć- odparł Harry- Czemu nie było cię na zaklęciach?

-W sumie, to przez przypadek… Straciłem poczucie czasu.

                Chłopcy szli w kierunku Pokoju Wspólnego, bo mieli okienko. Czarnowłosy bacznie przyglądał się przyjacielowi. Nie wyglądał najlepiej, widać było na jego twarzy zmęczenie i kilka siniaków, ale biła też od niego jakaś energia, pozytywna energia.

-Jak się czujesz?- spytał po pewnym czasie Potter.

-A jak mam się czuć?

-No wiesz… Wczoraj nieźle się „zabawiłeś”…

-No…- odrzekł z uśmiechem- Tak, to ja się mogę bawić codziennie.

-No i dobrze!- odparł również z uśmiechem Harry- Ale następnym razem weź i mnie!

-Chyba jednak lepiej by było, żeby to się nie powtórzyło…- rudzielec trochę spochmurniał.

-Też mam taką nadzieję- mruknął Potter- Ale jak coś, to wiesz gdzie mnie szukać.

                Ron uniósł delikatnie kąciki ust i dalej szli w milczeniu. Kiedy dotarli do portretu Grubej Damy i powiedzieli hasło, kobieta przyglądała się bacznie Ronowi, a on zaczął podejrzewać, że za ścianą nie czeka go nic przyjemnego. Z gulą w gardle przekroczył próg pomieszczenia, ale nic niezwykłego się tam nie działo. Razem z Harry zajęli wolny stolik pod oknem i wyjęli książki, żeby odrobić eliksiry. Wszystko szło dobrze, dopóki nie usłyszeli niskiego głosu:

-Ej, Weasley, może ty wiesz czemu Gryffindor stracił od wczoraj tyle punktów?

                Rudzielec przełknął ślinę. W sali znajdowało się niewielu uczniów, głównie szósto i siódmoklasistów. Głos należał do Johna Bailey’a, kolega z ich rocznika. Traktowali się z z dość dużym dystansem- nigdy nic do siebie nie mieli, ale specjalnie się nie przyjaźnili. Ron poczuł się fatalnie, wiedział, że zaraz wszyscy dowiedzą się, że to przez niego. Nie chciał, żeby chowali do niego urazę…

-Ostatnio nie widziałem McLaggena, masz coś z tym wspólnego?- kontynuował John, zwracając na nich uwagę coraz większej liczby uczniów.

                Ron popatrzył błagalnie na Harry’ego, ale ten był zszokowany. Zresztą i tak nie mógł mu w żaden sposób, każde jego słowo działałoby na niekorzyść Rona.

-Jakoś mało mnie obchodzi ten cały McLaggen- burknął Weasley, starając się by jego głos brzmiał pewnie.

-To ciekawe… Bo widzisz, widziałem jak dziś rano, był nieźle zmasakrowany… Chyba zabrali go do Munga.

-Ron?- usłyszał zaskoczony głos Seamusa z drugiego końca pokoju.

                Uczniowie zaczęli się przybliżać, a rudzielec poczuł się osaczony. Widział, że jego kumpel też zaczyna się denerwować tą sytuacją. Nie miał czasu się długo nad tym zastanawiać, bo Bailey spytał:

-To ty go tak załatwiłeś?

                Zapadła głucha cisza. Wszyscy wlepili spojrzenia w Weasley’a, a on najzwyczajniej w świecie bał się odezwać. Spuścił wzrok. To była wystarczająca odpowiedź. Chłopak był przekonany, że zaraz zaczną mu ubliżać.

                Jakie więc było jego zdziwienie, kiedy w grupce, która stała wokół jego stolika, słychać było śmiechy, gwizdy, wiwaty, gratulacje…  Patrzył na to zszokowany, zupełnie nie wiedząc co zrobić. W końcu wydusił z siebie:

-Nie jesteście źli?

-Wiesz, 200 punktów, to dużo…- zaczął Seamus- Ale pomyśl, czy w tym pomieszczeniu znajduje się choć jedna osoba, która by lubiła McLaggena?

                Rudzielec wyszczerzył się do nich, podczas gdy oni nadal się cieszyli, wymieniali między sobą uwagi i składali mu gratulacje.

*

                Hermiona siedziała w Wielkiej Sali, dłubiąc widelcem w swoim obiedzie. Czuła się naprawdę źle. Miała wrażenie, że wszyscy wokoło się na nią patrzą i myślą, jak bardzo jest podła. Sama nie wierzyła w to, że mogła go tak bardzo skrzywdzić… Przynajmniej nie chciała w to wierzyć!

                W jej głowie pojawiła się pewna idea, ale wszystko było tak niepewne… Bardzo chciała porozmawiać z Ronem, ale miała duże wątpliwości, czy jej plan wypali. Ale musiała spróbować! Żeby móc mu wszystko wyjaśnić, przeprosić, ale też żeby po prostu na niego popatrzeć, usłyszeć jego głos…

                Nie potrafiła przestać o nim myśleć! To się stawało przerażające… Ale teraz, kiedy wszystko było już jasne, gdy zrozumiała, że on ją naprawdę kocha, jej serce ciągle się do niego rwało, a bicie brzmiało jak szeptanie jego imienia. Nie umiała z tym walczyć, nie chciała…

Co i raz nawiedzały ją wspomnienia: z wakacji, z początku roku szkolnego, ale i wcześniejsze, z 5. i 4. klasy… Tak było i tym razem:

To nie do wiary, że w końcu byli parą! Minęło kilka dni od kiedy pierwszy raz się pocałowali, chwila od ich pierwszej „kłótni w związku”.

Wspinali się po stromych schodach do swojego ulubionego miejsca w Norze, gdzie nikt nie zaglądał, gdzie mieli dużo prywatności- do pokoju Charliego. Ron niósł na ramionach masę przekąsek, a Hermiona dwa koce i kilka poduszek. Kiedy przekroczyli próg pomieszczenia zobaczyli, że jest wyjątkowo czyste. Wszystko było wysprzątane na przyjazd jego właściciela na bankiet, który odbył się parę  dni wcześniej. Chłopak, jak zwykle, otworzył na oścież drzwi balkonowe i przysunął do nich starą sofę, na którą rzucili poduszki i koce, po czym oboje się na niej położyli.

                Rudzielec objął dziewczynę w pasie. Znajdowali się najbliżej siebie, jak tylko mogli. Napawali się ciszą, prywatnością, swoją obecnością i tą niesamowitą bliskością… Czuli, że nic więcej do szczęścia nie potrzebują. Przed nimi rozpościerały się pola, dalej staw, a za nim las. Nie było nic piękniejszego od tego widoku!

-Ron?

-Tak, Hermiono?

-Chcę, żeby tak było zawsze…

                Rudzielec uśmiechnął się pod nosem. O tak! On też pragnął, by tak było już na wieki. Czuł jej brązowe loki łaskoczące go w szyję, jej ciepły oddech na swojej piersi… Mogliby tak trwać w nieskończoność. Miał wrażenie jakby nie było żadnych problemów, jakby na świecie panował pokój i radość i zawsze świeciło słońce. Wiedział, że nie będzie łatwo, ale teraz to nie miało żadnego znaczenia.

-Dlaczego milczysz?- spytała z niepokojem.

-Nie wiem-odparł z uśmiechem.

-A ty coś wiesz?- parsknęła złośliwie.

-Hermiono!- obruszył się chłopak, po czym oboje wybuchli śmiechem.

-No bo czuję się dziwnie- zaczęła dziewczyna- Wtedy nie odpowiedziałeś… Tak jakbyś nie chciał się z tym zgodzić…

-Co ty wygadujesz? Oczywiście, że też tego chcę.

-Ale…

-Hermiono!- przerwał jej z rozbawieniem- Czy ty zawsze musisz się doszukiwać dziury w całym?

-No nie, ale…

-To przestań!- uciął krótko, po czym ze śmiechem dodał- Ech, kobiety…

                Brązowowłosa popatrzyła mu się prosto w twarz jednym ze swoich groźnych spojrzeń i zdzieliła go w bark. Ron tylko się zaśmiał i cmoknął ją w usta.

-To nic nie zmieni- prychnęła, siląc się na oburzenie.

-A to?

                Pocałował ją jeszcze raz, dłużej, bardziej namiętnie. Objął ją mocno w talii, a ona wplotła palce w jego włosy. Ich pocałunki były coraz bardziej zachłanne, jakby miały być ostatnimi. Czuła jak serce podchodzi jej do gardła, gdy jego zapach mącił jej w głowie… Ta bliskość była niesamowita! Taka bezpieczna i podniecająca…

W pewnym momencie oderwali się od siebie by zaczerpnąć tchu. Rudzielec popatrzył na swoją dziewczynę. Miała rozchylone usta, biorąc długie, głębokie oddechy. Jej policzki były zaróżowione. Całą jej twarz okalały brązowe włosy. I jak tu nie myśleć, że to sen, patrząc na dziewczynę, która wydaje się być aniołem? Spojrzała na niego spod przymrużonych powiek, a jego serce zaczęło bić szybciej, gdy zobaczył tą iskierkę w jej oczach.

-To też nic nie zmieni- powiedziała „poważnym” tonem, a chłopak parsknął śmiechem.

                Ponownie pacnęła go w ramię, po czym objęła go i położyła głowę na jego piersi. Czuła się szczęśliwa, beztroska, bezpieczna… Był promykiem radości w jej życiu. Symbolizował wszystko, co dobre. Kiedy byli razem, czuła, że nic nie może być dla niej przeszkodą.

-Kocham cię- szepnęła.

                Chłopak zmarszczył czoło. Jej słowa były cudowne! Miał ochotę rozpłynąć się z radości, a jednak coś go powstrzymywało… To wszystko było niewiarygodne, a w jego głowie krążyło tylko jedno pytanie:

-Dlaczego?

                Popatrzyła na niego z uwagą. O co znowu mogło chodzić? Nie rozumiała tego. Przecież nie kocha się kogoś „bo coś”…

-Jak to?

-Dlaczego mnie kochasz?

-Nie potrafię ci odpowiedzieć na to pytanie- odparła, a on wyraźnie spochmurniał- Mogę ci powiedzieć za co cię kocham.

-To to samo…

-Nie! Nie ma odpowiedzi na pytanie „dlaczego” w tej kwestii. Tak samo, jak nie potrafię powiedzieć dlaczego słońce rano wschodzi. Po prostu, tak jest. Pojawiłeś się w moim życiu, a ja cię pokochałam. Nie wiem dlaczego, ale tak jest i będzie… Po prostu.

                Uśmiechnął się. Była naprawdę mądra i nie chodziło tu o wiedzę książkową. Miała swój pogląd na świat i potrafiła wytłumaczyć wszystko, nawet takiemu tumanowi, jak on.

                Znowu ją pocałował. Po prostu nie mógł się powstrzymać. Kiedy była blisko, nie potrafił odmówić sobie tej przyjemności. Była jego narkotykiem…

-W takim razie, za co mnie kochasz?- spytał, a ona uniosła kąciki ust.

-Za twoje rude włosy, miliony piegów i naprawdę atrakcyjne ciało- Ron parsknął śmiechem, a ona ciągnęła swoje- Za to, że jesteś lojalny, odważny, że zawsze potrafisz mnie rozśmieszyć. Nawet za to, że nie odrabiasz prac domowych, a potem jęczysz, że nauczyciele cię nie lubią. Za to, że zadajesz miliony pytań o rzeczy oczywiste. Za to, że karzesz sobie pomagać z nauką. Ale przede wszystkim, kocham cię za to, że, mimo iż non-stop się ze mną kłócisz, jesteś przy mnie, kiedy cię potrzebuję…

-Nie zawsze byłem…- mruknął zasmucony.

-Ale teraz jesteś! I wiem, że będziesz, że zawsze mogę na ciebie liczyć.

                Patrzył na nią i miał ochotę się rozpłakać, choć rzadko mu się to zdarzało. Znowu ją pocałował. Wpił się w jej usta, a ona otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. Czuła jego miękkie wargi na swoich i miała wrażenie, że zaraz umrze z rozkoszy. Jego język dotknął jej i oba zaczęły wirować, najpierw walcząc o dominację, później, zgrywając się we wspólnym tańcu. Czuła jego zapach, smak, dotyk… Pragnęła tych pocałunków! Weasley delikatnie przesuwał swoje dłonie wzdłuż jej kręgosłupa, w górę i w dół, a ona miała wrażenie, jakby przepływał przez nią prąd. Sama trzymała jego twarz w dłoniach, masując jego policzki oraz szyję. Czy to był już raj?

                Odsunęli się od siebie i, stykając się czołami, łapali powietrze.

-Tak bardzo cię kocham- wysapał Ron.

                Hermiona uśmiechnęła się szeroko. Odsunęła się trochę i spojrzała w jego wielkie, piękne, błękitne oczy, w których można utonąć.

-A za co?- spytała, a on odpowiedział uśmiechem.

-Za to, że jesteś najmądrzejsza na świecie- prychnęła, a on się roześmiał- Za to, że zawsze mnie pouczasz i czepiasz się, gdy się lenię. Za to, że nakłaniasz mnie do tego, bym wziął się do roboty, że wspierasz mnie w moich zajęciach i pasjach. Za to, że zawsze starasz się pomóc mi i mojej rodzinie. Za twoje brązowe loki i te cudowne orzechowe oczy. Za uśmiech, który wyraża więcej, niż jakiekolwiek słowa. Za piękną, bardzo seksowną sylwetkę-oczywiście oberwał za to w bok, a ona się zarumieniła- Za to, że jesteś powodem, dla którego chcę zasypiać i budzić się i po prostu żyć.

                Widział, jak w jej oczach pojawiają się łzy. Rzuciła mu się na szyję i zaczęła szlochać, a on objął ją w talii. I trwali tak, bardzo długo, dopóki nie oddali się w ręce Morfeusza.  

                Dłubała widelcem w potrawie, która stała przed nią, czując, jak po policzkach spływają jej łzy. Nienawidziła tego, że wspomnienia dopadały ją w każdej sytuacji, a ona, myśląc o chwilach spędzonych z Ronem, po prostu nie potrafiła zachować powagi i udawać, że jej to nie rusza.

-Hermiono, wszystko w porządku?

                Poczuła na swoim ramieniu czyjąś dłoń, a kiedy się odwróciła, ujrzała łagodną twarz Harry’ego, która wyrażała zatroskanie. Skinęła głową i otarła wierzchem dłoni łzy. Chłopak usiadł koło niej, a przed nim pojawiły się potrawy.

-Co się stało?- zapytał po pewnym czasie.

-Nic nowego- odburknęła.

-To czemu płaczesz?

-Z tych samych powodów, co od paru miesięcy.

                Czarnowłosy westchnął, a ona powstrzymała się, żeby nie rozkleić się na dobre. Była w kompletnej rozsypce, ale nie za bardzo wiedziała, co może zrobić, by to zmienić.

-Jestem idiotką.

-Hermiono, nie, nie je-…

-Jestem! Bo na samym początku nie wyjaśniłam tej sytuacji, bo spotykałam się z Rogerem, bo zwątpiłam w uczucia Rona!

-Ale to nie znaczy, że jesteś głupia. Po prostu się zagubiłaś.

-Harry, przyznaj, kiedy zaczęłam się spotykać z Rogerem, stwierdziłeś, że robię najgłupszą rzecz w swoim życiu, prawda?

-Tak. Hermiono, ja ci nie będę wmawiał, że podejmowałaś słuszne decyzje, bo to nieprawda, ale sam fakt, że zauważyłaś swój błąd, jest godny podziwu.

-Ok, tylko dlaczego ktoś musiał przy tym tak oberwać?!- i wtedy do niej dotarło, że ani przez chwilę o tym nie pomyślała- Co się stało z Cormaciem?

-Nie wiem, nie ma go w szkole.

                Powinna mieć wyrzuty sumienia, ale nie miała! Wiedziała, że dostał wszystko, na co zasłużył. Kto wie, czy wcześniej nie dobierał się do jakiejś innej dziewczyny, wbrew jej woli.

-Harry?

-Tak?

-Dziękuję.

-Ale za co?- chłopak ze zdziwieniem odłożył widelec.

-Za to, że przy mnie byłeś i mnie wspierałeś, choć wiedziałeś, że postępuję głupio.

-Nie ma za co.

                Hermiona uśmiechnęła się. Po raz pierwszy od dłuższego czasu, naprawdę szczerze się uśmiechała, patrząc na pogodną twarz przyjaciela. Cmoknęła go w policzek. Naprawdę była mu wdzięczna, za to, co zrobił dla niej, dla Rona… Chłopak również się do niej uśmiechnął.

-A teraz, mam do ciebie pewną sprawę- powiedziała po chwili namysłu.

*

                Wybiła 15, a on właśnie skończył ostatnią lekcję. Był już trochę bardziej odprężony niż rano, bo wiedział, że jego koledzy nie mają mu za złe tych punktów. Szedł do Pokoju Wspólnego, ale jakoś nie miał ochoty tam dotrzeć, dlatego skierował się do Wieży Astronomicznej, w której na razie nie było zajęć, bo zaczynały się dopiero o północy.

                Wszedł pewnie na Wieżę, ale zobaczył, że ktoś tam siedzi. Wściekły, że znowu ktoś mu zajął miejsce, już miał zawracać, kiedy zrozumiał, że osobą, którą widzi jest Ginny.

                Podszedł do niej i usiadł na ławce obok. Nie obdarowała go spojrzeniem. Cały czas smutno spoglądała w horyzont.

-Cześć- powiedział cicho.

-Hej.

                Oboje zamilkli, wpatrując się w krajobraz błoni i Zakazanego Lasu. Chłopak wyczuwał jakiś smutek i nostalgię w jej zachowaniu.

-Gin, co się stało?

-Nic.

-To dlaczego jesteś… taka.

-To znaczy?

-Smutna, przygnębiona…- zawahał się czy zadać to pytanie, ale w końcu się zdecydował- Czy chodzi o Deana?

-Nie!- warknęła- Dlaczego wy zawsze myślicie, że chodzi o Deana?!

-Wy?- zdziwił się rudzielec, na co ona się zarumieniła.

-Ty… Harry, Hermiona…

                To ostatnie słowo sprawiło, że i jemu pogorszył się humor. Każda wzmianka o niej była jak jedna igła, wbijająca się boleśnie w jego serce.

-Nie, nie chodzi o Deana- skomentowała w końcu dziewczyna.

-To o co?

-Mogę ci zadać pytanie?- przygryzła niepewnie wargę.

-Jasne.

-Skąd wiedziałeś?

-Ale o czym?

-O Hermionie i Cormacu.

                Chłopak zrobił się czerwony i spuścił wzrok. No tak, w końcu on nie miał się o tym dowiedzieć, prawdopodobnie nigdy. Nie chciał kłamać, ale wiedział, że Ginny wkurzy się, kiedy pozna prawdę.

-Wiesz… Wracałem ze śniadania wczoraj i chciałem się przejść…- dziewczyna skinęła głową na znak, żeby kontynuował- I przyszedłem tutaj, ale… No wiesz… Akurat ktoś tu był…

-Tak?

-Trafiłem na rozmowę twoją i Harry’ego.

-Ron, do cholery!- wstała z wściekłością, a on poczuł, że może być nieprzyjemnie.

-Przepraszam- mruknął.

-Co mi po twoich przeprosinach?! Obiecałeś, że nie będziesz więcej podsłuchiwał, już wtedy mnie za to przepraszałeś!

-Gin, to inna sytuacja…

-Nieprawda! Mam dosyć tego, że podsłuchujesz moje prywatne rozmowy! Po co ci to?!

-Ja musiałem…

-Nie musiałeś! Mogłeś uszanować moją prywatność! Skoro przyszłam z Harrym tutaj, żeby porozmawiać, to znaczy, że nie miałeś prawa tego słyszeć!

-A ty co byś zrobiła na moim miejscu?!- tym razem on krzyknął.

-Co?- zbił ją z tropu.

-Co byś zrobiła na moim miejscu? Gdybyś usłyszała, że dwoje twoich dobrych przyjaciół rozmawia o kimś z dużym przejęciem? A miałabyś podejrzenia o kogo chodzi… Musiałem się tego dowiedzieć! Kiedy dotarło do mnie, że mówicie o Hermionie, nie mogłem tak po prostu odejść. I co, źle się stało?! McLaggen dostał za swoje, tak powinno być…

-Ron…- szepnęła, a w jej głosie już wcale nie było złości-Jak bardzo ją kochasz?

                Nie odpowiedział. Próbował się uspokoić, ale nie potrafił. Poczuł, że w jego oczach gromadzą się łzy, co było niedopuszczalne. Jego siostra też chyba to zauważyła, bo objęła go mocno. Trwali tak, a ona cmoknęła go w policzek i szepnęła:

-Będzie dobrze- choć sama nie była pewna swoich słów.

*

                Było koło 18. Szedł do gabinetu profesor McGonnagal. Wiedział, że jego kara będzie sroga. Cud, że nie wywalili go ze szkoły! Dlatego nie przewidywał, że wróci do dormitorium przed północą. I tak miało być trzy razy w tygodniu przez następne… W sumie nie wiedział ile czasu, ale na pewno długo.

                Powinien go wkurzać ten szlaban, a jednak się cieszył, bo wiedział, że przynajmniej się czymś zajmie, czymś innym niż ubolewanie nad swoim losem. Ile można narzekać na swoje życie? A jednak nie potrafił przestać. Wciąż się głowił nad tym wszystkim, co wydarzyło się w ciągu pół roku. Najpierw ją pocałował, byli parą, było im NIESAMOWICIE dobrze i nagle BAM, ona całuje się z innym… To nie trzymało się kupy! Czemu pocałowała Rogera? Rudzielec znał ją 6 lat, nie była taka, nie mógł, a może po prostu nie chciał, uwierzyć, że była w stanie coś takiego zrobić. Może ją zmusił? Ale to nie wyjaśnia, czemu się potem spotykali. W takim razie, może podał jej amortencję? Tak, to ma sens, ale nie na dłuższą metę, poza tym, wtedy nie poszłaby na Bal Bożonarodzeniowy z McLaggenem. O czym chciała rozmawiać z Weasleyem? Jedna wielka niewiadoma! W jego głowie trwał tak skomplikowany proces analizowania tego wszystkiego, że myślał, że za chwilę pęknie.

                Naprawdę chciał ją znienawidzić, to by mu oszczędziło wiele cierpienia. Tylko, że nie potrafił! Cały czas myślał o niej: o jej brązowych lokach, dużych, orzechowych oczach, o szerokim uśmiechu, o malinowych ustach… Czuł, że jej pragnie! Jej bliskości, towarzystwa, że chce ją złapać za rękę, przytulić, a potem całować do upadłego. Chciał z nią porozmawiać, nieważne o czym, po prostu posłuchać jej głosu, który był najpiękniejszą melodią świata… Poza tym ona zawsze poprawiała mu humor i potrafiła powiedzieć wszystko tak, żeby to do niego dotarło i chyba była jedyną osobą na świecie, która posiadła tę umiejętność. Wiedział, że nieważne, co się między nimi wydarzyło, jest gotów zrobić dla niej wszystko…

                No właśnie, dla niej pobił McLaggena. Inna sprawa, że kolesia nie znosił, niemniej bez tej jednej kropli, która przelała czarę, pewnie by go olał. Dla niej rzucił w niego Cruciatusem. Z każdą minutą docierało do niego, co tak naprawdę zrobił. Zawsze gardził ludźmi, którzy używali Zaklęć Niewybaczalnych, bał się ich, byli niczym potwory, a teraz on sam chciał torturować inną osobę. To szaleństwo! Czuł, że przez to, że wtedy użył tego zaklęcia, jakaś cząstka w nim umarła. Ale najbardziej paradoksalne w tym wszystkim było to, że nie żałował. Rzeczywiście, czuł się inaczej, jakby wyzbyty części dobroci, łagodności, moralności, ale wiedział, że zrobił słusznie, że ten drań na to zasłużył, a nawet na więcej i pewnie by to dostał, gdyby Hermiona mu wtedy nie przeszkodziła…

                I znowu ona! Męczyło go jeszcze jedno pytanie: dlaczego poszła na ten przeklęty bal z McLaggenem? Zrobiła to z własnej woli, zaprosiła go czy może on ją zaprosił, a ona z grzeczności nie odmówiła lub on ją zmusił… Kolejna rzecz, która nie miała sensu, jak cała ta sytuacja między nim a brązowowłosą!

                Doszedł w końcu do gabinetu McGonnagal i chciał zapukać, kiedy pani profesor stanęła w progu. Otaksowała go wzrokiem i głęboko westchnęła, jakby już żałowała jego losu.

-Dobrze, że już pan jest, panie Weasley- powiedziała swoim, jak zwykle oficjalnym, tonem- Dziś będzie pan pomagał panu Filchowi przy czyszczeniu obrazów na korytarzach.

-Wszystkich?!

-Oczywiście, że nie! Panie Weasley, to ma być kara, ale nie chcemy pana zabić- ostatnie słowa wypowiedziała tak, jakby nie była ich pewna- Dziś tylko klatki schodowe.

-O-oczywiście- trochę go to zszokowało, bo przy schodach znajdowało się minimum pięćset obrazów.

-A żeby szybciej poszło, mam dla pana osobę do pomocy.

                I wtedy zza pleców McGonnagal wyszła Hermiona. W tym momencie rudzielec przestał zupełnie słuchać profesorki i zaczął się wpatrywać w dziewczynę. Miała przekrwione oczy i zaróżowione policzki, jakby od tygodni tylko płakała. Jej włosy jak zwykle były w nieładzie, ale wzrok, wlepiony teraz w posadzkę podłogową, stał się jakiś inny, jakby mętny… Na jej widok jego serce się skurczyło, a w płucach zabrakło powietrza. Dlaczego, do cholery, wciąż tak na niego działała?!

-Czy to jest zrozumiane?- profesor skończyła swój monolog i choć Ron nic z niego nie zrozumiał, to odparł:

-Oczywiście, pani profesor.

- Świetnie, w takim razie oddaję was pod opiekę pana Filcha.

Stary, brudny, pryszczaty woźny wyrósł obok nich znikąd, razem z tym swoim wyleniałym kocurem i wyszczerzył się w bezzębnym uśmiechu.

-Proszę, żeby uczniowie wrócili do swojego domu najpóźniej o północy, nawet jeśli nie skończą czyszczenia- powiedziała do dozorcy, po czym zwróciła się do nich- A wam życzę udanej pracy.

                McGonnagal zniknęła za drzwiami swojego gabinetu, a oni ruszyli za Filchem w kierunku klatki schodowej. Szli w milczeniu, jedynie woźny mruczał coś do Pani Norris. Hermiona przypatrywała się bacznie swojemu towarzyszowi, który z uporem wlepiał wzrok w przestrzeń przed sobą, żeby na nią nie patrzeć. Był chudy, o wiele chudszy niż przed czterema miesiącami. Jego twarz stała się zapadła. Widać było na niej siniaki po wczorajszej bójce. A jednak cała jego postawa wyrażała pewnego rodzaju zdeterminowanie, choć nie wiedziała do czego. Poczuła koszmarne wyrzuty sumienia, to przez nią tak zmarniał, przez nią wyglądał jak wrak człowieka…

                Dotarli do schodów, gdzie woźny rzucił im wiadra, detergenty i ścierki i powiedział jak mają pracować. (Jakby nie można było zrobić tego czarami!). Później oddalił się wraz ze swoim kotem, a oni zostali sami z milionem obrazów, których „mieszkańcy” bardzo ucieszyli się ze „sprzątania.

                Rudzielec starał się pracować z dala od Hermiony i raczej na nią nie patrzeć, a ona cały czas się do niego przybliżała, co znacznie utrudniało mu skoncentrowanie się na pracy. W końcu, po umyciu może trzech obrazów, odezwała się:

-Ron, proszę, porozmawiaj ze mną.

-Nie mamy o czym rozmawiać- odburknął.

-To chociaż wysłuchaj tego, co chcę ci powiedzieć!

-Nie, Hermiono- rzucił ścierką o ziemię- Nie mam zamiaru cię słuchać!- po chwili coś go tknęło- Co ty tu właściwie robisz? Myślałem, że Dumbledore nie dał ci żadnej kary?

-Nie dał, dzięki tobie- czekała na jego reakcję, ale on wciąż uporczywie się w nią wpatrywał oczekując odpowiedzi- Poszłam do McGonnagal i powiedziałam, że czuję się winna i że powinnam ci pomóc.

-Skąd wiedziałaś jaką mam karę?

-Od Harry’ego.

-No jasne- prychnął- Ale po co ci to wszystko?

-Bo chcę z tobą porozmawiać, wyjaśnić…

-Na Merlina, Hermiono, co ty chcesz mi wyjaśniać?! Pocałowałaś innego chłopaka, takich rzeczy się nie robi!

-To nie ja go pocałowałam, tylko on mnie!

-Ale ty mu na to pozwoliłaś!

-Nie, nie pozwoliłam- ona też cisnęła szmatą o podłogę- Po sekundzie, gdy zorientowałam się, co się dzieje, dałam mu w twarz!- to mu zamknęło usta, więc kontynuowała- A potem… potem poszłam do Pokoju Wspólnego, żeby móc z tobą świętować- głos jej się łamał- I zobaczyłam ciebie i Lavender…

-Czemu mi tego od razu nie powiedziałaś?

-Bo byłam na to zbyt dumna…

-Dlatego zaczęłaś się z nim spotykać?!

-Nie, chodzi o to, że…

-Czegoś tu nie rozumiem, Hermiono. Nie chciałaś tego pocałunku, ale zaczęłaś się z nim spotykać?! I spotykasz się ciągle…

-Już nie.

-Dlatego do mnie przyszłaś?! Znudziła ci się zabaweczka?!

                Był wściekły, poczerwieniał na twarzy, a ręce mu drżały. Ale nie miał ochoty czegoś zniszczyć czy walnąć, był na skraju rozpaczy, w każdej chwili mógł się rozpłakać. Ona natomiast już nie potrafiła trzymać nerwów na wodzy, również była czerwona, a po jej policzkach spływały słone łzy.

-Za kogo ty mnie masz, Ron?! Nie przyszłam do ciebie, bo z nim zerwałam. Zerwałam z nim, bo wciąż coś do ciebie czuję, debilu!

                Wpatrywał się w nią zszokowany i nie wiedział co zrobić. Chciał ją przytulić, powiedzieć, że też ciągle ją kocha, a jednak czuł, że między nimi cały czas jest jakaś bariera, która nie pozwala mu tego zrobić.

-Kochasz ją?- spytała po pewnym czasie, krztusząc się własnymi łzami.

-Co?

-Kochasz Lavender?

                Nie odpowiedział, tylko wpatrzył się w przestrzeń za nią. Co za durne pytanie?! Hermiona jednak nie dawała się łatwo zbyć i powiedziała dosadniej:

-Kochasz ją czy nie?!

-A jak myślisz?!

-To czemu wciąż jesteście razem?

-Sądzę, że z tych samych powodów, dla których ty mi nie wyjaśniłaś wszystkiego na samym początku.

                Brązowowłosa przełknęła łzy i wzięła głęboki oddech. Popatrzyła się w jego niebieskie oczy, te, w których niegdyś tonęła, mogąc się w nie wgapiać godzinami. Tym razem powiedziała spokojniej:

-Ron, skoro oboje wiemy, że coś do siebie czujemy, czemu nie możemy być razem?

-Nie powiedziałem, że coś do ciebie czuję- odparł sucho.

-Udowodniłeś to wczoraj…

-No właśnie! Jeszcze McLaggen… Wybacz mi bardzo, ale trudno ufać osobie, która zmienia facetów jak rękawiczki!

-Ron, przestań, to nie tak…

-A jak?! Do cholery, jak?! Rozumiem, że zaczął się posuwać za daleko, ale to znaczy tylko tyle, że na COŚ mu pozwoliłaś. Dlaczego to zrobiłaś?

-Nie wiem- szepnęła.

-To ja tym bardziej tego nie wiem!- odparł z wściekłością, po czym dodał łagodniej- Przykro mi Hermiono, ale chyba naprawdę nie mamy o czym rozmawiać.

                Zabrał swoje przybory i odszedł do najdalszego obrazu. Tym razem za nim nie poszła. Została sama, szorując ramę jeden z portretów, czując jak po jej ramionach spływa woda z gąbki, a po jej policzkach płyną łzy.

*

Cześć, kochani :D

Tylko Wam napisałam, że nie mogę się zabrać za rozdział i od razu coś pękło i go skończyłam :p

Co tam u Was? Jak wakacje?

Jeśli idzie o rozdział, to jest średni. I słaba końcówka, no ale trudno :/

Pozdrawiam :*

PS Tytuł trochę od czapy, ale ma głębszy sens ^^ Jest to cytat z "Gwiazd naszych wina", książka ta pomogła mi bardzo w napisaniu tego rozdziału.