Miniaturka: Straty

              Maj był piękny. Zielony krajobraz prezentował się wspaniale. Ciepłe promienie słoneczne sprawiały, że ludzie tak niechętnie szli do pracy, pragnąc jak najdłużej przebywać na świeżym powietrzu. Można było dostrzec te wszystkie różowe pączki, które właśnie się rozwijały. Nad łąką latały całe chmary kolorowych motyli. Czuć było wszechobecny spokój i radość, spowodowany pokonaniem największego czarnoksiężnika. Jednym słowem, życie stało się czystką sielanką. A jednak nie dla wszystkich…

                W pewnym domu, stojącym u podnóża wzgórza, który wyglądał naprawdę dziwacznie, przez to, że dobudowywano do niego coraz to nowe pomieszczenia, panował smutek. Praktycznie nikt nic nie mówił. Cisza była nie do zniesienia, a jednak żaden domownik jej nie przerywał. Wszyscy w ten sposób oddawali swój szacunek poległym przyjaciołom i rodzinie. Żal, rozpacz, płacz i niedowierzanie- to te uczucia tam królowały, mimo iż cały świat wołał o to, aby się cieszyć.

                Fred Weasley był niesamowitym człowiekiem. Jego piegowata twarz zawsze była uśmiechnięta, w orzechowych oczach czaiły się iskierki radości, a rude włosy jeszcze bardziej podkreślały jego pozytywny charakter i niezależność… A potem, w jednej chwili, to wszystko zgasło, przestało istnieć, Fred umarł. Do nikogo z jego rodziny to nie docierało, każdy łudził się, że zobaczy jego roześmianą twarz w drzwiach, że usłyszy jakiś dowcip lub żartobliwy komentarz.

                Oprócz niego zginęli Lupin i Tonks. Dopiero co zostali małżeństwem, a już odeszli z tego świata. Tak bardzo się kochali, choć bardzo krótko byli razem. Osierocili małego synka, który już nigdy ich nie zobaczy i tylko od rodziny i przyjaciół dowie się, jakimi ludźmi byli jego rodzice. Nie byli do siebie podobni, nie byli jedną z tych idealnie dopasowanych par, a jednak, kiedy wchodzili do jakiegoś pomieszczenia, od razu robiło się weselej, bo wszyscy widzieli ich ogromną miłość. Oni też już nie wrócą… Tonks, ze swoimi ciągle zmieniającymi kolor włosami, żartami i optymistyczną postawą w każdej sytuacji oraz Remus, z widocznymi szramami po walkach i ugryzieniu przez wilkołaka, zawsze grzeczny i sympatyczny, bardzo inteligentny i pomocny. Trudno było uwierzyć, że ich już nie ma…

                Rodzina Weasleyów siedziała przy stole razem z Harrym. Wszyscy byli ubrani na czarno. Każdy pogrążył się we własnych myślach, nikt nic nie mówił. Molly szlochała cicho, opierając głowę o tors swojego męża, Bill bawił się swoją różdżką podczas gdy jego żona opierała mu głowę na ramieniu, patrząc pusto w ścianę, Percy i Charlie dopijali kawę, Ron patrzył się od 15 minut na swoje kolana, na których trzymał splecione dłonie, co jakiś czas rozciągał sobie palce, jego siostra opierała się łokciami o stół i zakryła twarz dłońmi, koło niej siedział Harry, rzucał każdemu z rodziny ukradkowe spojrzenia, ale również nic nie powiedział, co jakiś czas przeczesywał swoje czarne włosy i poprawiał okulary.

Najgorzej było z Georgem- nie płakał, ani nic z tych rzeczy, po prostu siedział i patrzył się w okno. Od śmierci brata nie odezwał się do nikogo ani słowem, zachowywał się mechanicznie- pokój, kuchnia, pokój, łazienka i tak cały czas, nie docierały do niego prośby matki, błagania Ginny, żeby wreszcie coś powiedział. Praktycznie nic nie jadł, widać było, że mało sypia. Wydawało się, że znajduje się we własnym świecie.

No i została jeszcze Hermiona. Z początku nie wiedziała, jak ma się zachować w tej sytuacji. Ona też bardzo cierpiała z powodu straty Freda, Tonks i Lupina, ale prawda była taka, że to byli jej przyjaciele, nie rodzina, nie przeżywała tego tak bardzo jak jej współlokatorzy. Poza tym była też w innym położeniu niż Harry, bo on wciąż wmawiał sobie, że to jego wina, mimo iż wszyscy mu mówili, że ci, co polegli, walczyli w bitwie z własnej woli. Dziewczyna opiekowała się teraz całym domem.  Na samym początku Molly próbowała coś robić, ale nie wytrzymała tego ani psychicznie, ani fizycznie. Dlatego brązowowłosa prawie od dwóch tygodni sprzątała, gotowała i zajęła się przygotowaniem pogrzebu, również Remusa i Tonks.

Teraz stała przy zlewie zmywając naczynia po, praktycznie nietkniętym, śniadaniu. Miała na sobie czarną, dopasowaną sukienkę przed kolano z koronkowymi czarnymi rękawami. Jej włosy były spięte w wysoki, ścisły kok, a w uszach połyskiwały małe perełki. Miała dość mocny makijaż, żeby zatuszować zmęczenie.

- Może jednak ktoś chce jeszcze tosta?- jęknęła z nadzieją, ale odpowiedziała jej tylko cisza.

                Codziennie sytuacja się powtarzała, nikt nie chciał nic jeść, a dziewczyna z przerażeniem patrzyła jak jej bliscy marnieją w oczach. W ciągu ostatnich kilku dni jedli trochę więcej, a nawet zaczęli rozmawiać, ale kiedy nadszedł pogrzeb wszyscy ponownie posmutnieli. Hermiona podeszła do George’a, który nie zjadł ani kromki chleba od dawna. Położyła mu rękę na ramieniu. Drgnął, ale nawet na nią nie spojrzał.

-George, zjedz coś- żadnej reakcji- Proszę.

                Rudzielec delikatnie pokręcił głową, ale nie odwrócił wzroku od okna, jakby miał nadzieję, że zaraz zobaczy tam swojego brata, wracającego do domu. Dziewczyna westchnęła i podniosła głowę. Nikt z Weasleyów nie zwrócił na to uwagi, jedynie Ron patrzył się na nią. Jego wzrok był smutny, pełen żalu, ale też tęsknoty… Hermionie ścisnęło serce, nie mogła wytrzymać tego spojrzenia, za bardzo bolało ją jego cierpienie. Odwróciła się i skończyła zmywanie. Spojrzała na zegar, minęła 11.

-Kochani, musimy już iść- powiedziała.

                Wszyscy się ocknęli. Nastał ten czas, kiedy wszystko stało się tak bardzo realne, namacalne. Pierwszy podniósł się Charlie, zanim Percy, potem państwo Weasley, a za nimi cała reszta, jedynie George nie ruszył się ze swojego miejsca. Granger ponownie do niego podeszła i odezwała się cicho:

-Musimy iść- oczywiście nie dostała żadnej odpowiedzi, więc powiedziała głośniej i bardziej stanowczo- George, wychodzimy.

                Chłopak skinął głową i poszedł za rodziną. Hermiona odetchnęła z ulgą, że nie robił większych problemów. Omiotła jeszcze raz spojrzeniem kuchnie, sprawdzając, czy wszystko zrobiła, po czym opuściła Norę za Weasleyami.

                Kiedy szli przez pola, podszedł do niej Charlie. Przez chwilę oboje milczeli, ale w końcu chłopak się odezwał:

-Hermiono, bardzo dziękuję. To, co dla nas robisz, naprawdę jest…

-Proszę cię, przestań! Nie robię nic wyjątkowego- weszła mu w słowo.

-Moim zdaniem, robisz. Wzięłaś wszystko na siebie, cały dom, posiłki, po-pogrzeb…- wziął głęboki oddech- Nie wiem, co byśmy bez ciebie zrobili, po prostu nie dalibyśmy rady. Sama widzisz w jakim wszyscy są stanie.

                Dziewczyna pokiwała głową. Posłali sobie krótkie, smutne uśmiechy i dalszą drogę przebyli w ciszy.

*

                Cmentarz  był nieduży. Otaczały go liczne brzozy. Panował tam taki melancholijny, spokojny nastrój, ale nie było strasznie, było po prostu… inaczej. Zebrało się dużo osób, Hermiona nie przypuszczała, że będzie ich aż tyle. Pojawili się koledzy Freda ze szkoły, nauczyciele, jego pracownicy, klienci, członkowie Zakonu Feniksa, uczniowie Remusa i jeszcze wielu innych. Na rozstawionych krzesłach na samym końcu siedział Hagrid, cicho pochlipując. Do Weasleyów, Harry’ego i Hermiony dołączyła Andromeda Tonks, z wózkiem, w którym znajdował się jej mały wnuczek.

                Wszyscy spoczęli na swoich miejscach, zapadała cisza. Na podwyższenie wszedł Kingsley Shacklebolt i zaczął przemawiać. Brązowowłosa obserwowała swoich towarzyszy. Już nie wytrzymali, pani Weasley, Fleur i Ginny płakały, wtulając się w swoich partnerów, którzy również mieli szklane oczy, Charlie zakrył twarz dłońmi, Percym wstrząsały dreszcze i widać było, że też jest bliski płaczu. George natomiast wpatrywał się pusto w Kingsleya, jakby nie mogąc uwierzyć w jego słowa. Jej wzrok jednak spoczął na dłużej na kimś innym.

                Ron nie mógł usiedzieć w miejscu, nie wstał co prawda, ale zakładał nogę na nogę, zdejmował, zakładał znowu itd. Mierzwił swoje ognistorude włosy, pocierał czoło, zamykał oczy, przykładał dłonie do twarzy… Nie docierały o niego słowa ministra, nie chciał ich usłyszeć. Czuł jak zbierają mu się łzy w oczach. Hermiona nie mogła wytrzymać tego widoku, więc odwróciła wzrok.

Popatrzyła na Andromedę, której łzy ściekały po policzkach. Kiwała wózkiem, przesuwała go wprzód i w tył, żeby jej wnuk mógł w spokoju spać. Potem omiotła wzrokiem innych. Dostrzegła profesor McGonnagal, która ledwo powstrzymywała płacz, profesor Sprout i profesora Flitwicka, potem zobaczyła Lee Jordana, Katie Bell, Alicję Spinnet, Deana Thomasa i Seamusa Finnigana. Gdzieś w oddali ujrzała nawet Olivera Wooda, nigdzie jednak nie widziała Angeliny Jonhson, która przecież tak bardzo przyjaźniła się z bliźniakami. Dostrzegła kilku innych członków rodziny Weasley, których poznała na weselu Billa i Fleur.

-…To są ci ludzie, którzy walczyli o dobro świata, o to by inni mogli żyć spokojnie. Umarli młodo, ale z honorem, z pełną świadomości, że uczynili coś, dzięki czemu świat będzie lepszy, dzięki czemu uda się pokonać Voldemorta, dzięki czemu czarodzieje, a nawet mugole, będą bezpieczni. Wszyscy ich znaliśmy, Freda, jego poczucie humoru, dzięki któremu każdy się uśmiechał. Był przyjacielski, ludzie go lubili, ale oprócz tego, że był zabawny uwielbiali go, bo był dobry, bo zawsze pomógł komuś, kto znalazł się w potrzebie…

                Hermiona poczuła, że łzy spływają jej po policzkach. Przez ostatnie dwa tygodnie starała się nie płakać, nie pokazywać swoich emocji, żeby nie sprawić Weasley’om jeszcze większego bólu, ale ona też cierpiała z powodu straty przyjaciela. Już nigdy nie zobaczy, jak wchodzi do kuchni ze swoim szelmowskim uśmiechem, już nigdy z niej nie zażartuje, nie rzuci jakiejś kąśliwej uwagi, nie porozmawia z nią…

                Kingsley wypowiedział się też o Tonks i Lupinie, a z każdym jego słowem kolejna osoba zaczynała płakać. On sam ledwie wytrzymywał tą presję. Wszyscy byli pogrążeni w rozpaczy, bo jego słowa były prawdziwe i to, że ci ludzie odeszli nie było już jakimś wątpliwym wyobrażeniem, ale stało się rzeczywistością.

-…To co ich łączyło to honor, odwaga, dobro… Wszyscy pragnęli wyzwolić się sod władzy Voldemorta, pragnęli wolności, dla siebie, ale przede wszystkim dla innych. Dlatego pożegnajmy ich teraz minutą ciszy.

                Wszyscy wstali. Było słychać jedynie wiatr, nawet szlochy ucichły. Po minucie weszło czterech mężczyzn i zabrało się do złożenia trumien do grobów. Ciągle panowała cisza, nikt nie odezwał się ani słowem. Mężczyźni zaczęli podnosić trumnę w której spoczywała Nimfadora. Wtedy obudził się Teddy i zaczął głośno płakać. Andromeda próbowała go uspokoić, ale nie wiele to dało, gdyż sama szlochała coraz rzewniej. Potem złożyli trumnę Remusa.

                I wtedy, gdy mężczyźni podeszli do trumny Freda, wszyscy usłyszeli krzyk:

-Nie!

                George podbiegł do trumny i odepchnął mężczyzn. Ukląkł przy niej, oparł się o nią i zaczął płakać. Wszyscy wstrzymali oddech. Hermiona nie widziała go nigdy w takim stanie, jej serce nagle się skurczyło i ona zaczęła bardziej płakać, tak jak i pozostali.

                Minęło kilka minut, a atmosfera stawała się coraz bardziej ponura. W końcu Kingsley podszedł do chłopaka i próbował go odciągnąć od brata. Najpierw do niego mówił, ale nie odniosło to żadnych efektów. Potem lekko pociągnął go za ramię, ale George mu się wyszarpnął i przylgnął jeszcze bliżej do trumny.

-George…- powiedziała zduszonym głosem pani Weasley.

                Chłopak jednak nie zareagował. Granger nie mogła na to patrzeć. Podeszła do niego. Ponownie zapadła cisza, a wszyscy wyczekiwali reakcji młodego Weasleya. Hermiona ukucnęła za nim i położyła mu rękę na ramieniu. George zaczął się szarpać, ale kiedy zobaczył jej twarz, uspokoił się.

-George, proszę cię chodźmy…- odpowiedzią był jeszcze większy płacz- George, nie budź go. Pamiętasz, jak się złościł, kiedy ktoś wyrwał go ze snu?- chłopak uniósł lekko kąciki ust- Chodź, dajmy mu spać, w spokoju. Proszę cię, George.

                Dziewczyna wstała, a rudzielec uczynił to samo. Oboje wrócili na swoje miejsce, tym razem stanęli koło siebie. Nikt nie wiedział czemu Weasley posłuchał akurat jej, ona sama nie wiedziała. Była pewna tylko jednego, mimo że przez ostatni czas nie rozmawiała z Georgem wcale, to przez to, że opiekowała się nim i jego rodziną, stali się sobie bliżsi niż kiedykolwiek.

                Mężczyźni ponownie podeszli do trumny. Hermiona złapała Georga pod ramię, żeby znowu tam nie pobiegł. Fred został złożony do grobu. Mężczyźni zakopali dołki, a wszyscy zebrani złożyli na nim wieńce. Brązowowłosa położyła na każdym grobie po dwa wieńce, jeden od niej i Harry’ego, drugi, od Weasley’ów.

                Ponownie popatrzyła na tą rodzinę. Jej wzrok przykuł Ron. Po jego policzkach spływały łzy. Ciągle wpatrywał się w grób Freda, nie zamrugał ani razu. Trząsł się. Był zrozpaczony. Hermiona poczuła, że ona też zaczyna ponownie płakać.

                Później wszyscy składali Weasley’om i Andromedzie kondolencje z powodu straty. Ona i Harry stanęli z boku, żeby nie przeszkadzać, ale do nich ludzie też podchodzili i mówili, jak to im współczują. Czarnowłosy nie wyglądał najlepiej. Był bardzo blady, kiedy widział zbliżającego się do nich człowieka, wzdrygał się. Im więcej osób do niego podchodziło, tym bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że to jego wina.

                Hermiona patrzyła się na to wszystko z niepokojem. W pewnym momencie zobaczyła, że za wszystkimi krzesłami, schowana w cieniu brzozy stoi jakaś postać, która wydała jej się znajoma. Najpierw rozpoznała jej czarne włosy, potem ciemną karnację. Już chciała do niej podejść, ale nie mogła zostawić Pottera samego.

-Harry, idź do Ginny- szepnęła mu do ucha.

                Oboje spojrzeli się na rudowłosą. Starała się być silna, ale nie wytrzymywała. Czarnowłosy ruszył w jej kierunku. Granger widziała jeszcze jak podchodzi do niej i obejmuje ją ramieniem, po czym sama poszła w kierunku koleżanki.

-Witaj, Angelino.

-Cześć, Hermiono.

                Jej starsza koleżanka była piękna, miała duże szare oczy i różowe pełne usta. Ubrana była w czarną, prostą sukienkę na ramiączka oraz czarny, ażurowy szal. Jej długie, ciemne włosy falowały na wietrze.

-Byłaś na całej uroczystości?

-Tak, widziałam… widziałam wszystko.

                Granger skinęła głową. Nie umiała sobie wyobrazić, jak ta dziewczyna cierpiała. Przyjaźniła się za równo z Fredem, jak i z Georgem, ale to ten pierwszy był jej chłopakiem. Może planowali wspólną przyszłość, chcieli wziąć ślub, mieć dzieci… Ale to było teraz niemożliwe. Brązowowłosa nie chciała nawet myśleć, jak by się zachowała, gdyby to Ron znalazł się na miejscu Freda… Ona  by tego nie przeżyła, zwłaszcza, że tak naprawdę nie mieli okazji się sobą nacieszyć…

-An-Angelino- wydusiła z siebie-Tak mi przykro.

                Ciemnowłosa skinęła, po czym rozpłakała się. Rzuciła się Hermionie na szyję. Nie docierało do niej, że to już koniec, że już nigdy go nie zobaczy, nie przytuli, nie pocałuje, że już nigdy nie porozmawiają i nigdy nie powie mu jak bardzo go kochała i że zawsze będzie go kochać…

-Posłuchaj mnie- powiedziała brązowowłosa, kiedy poczuła, że jej towarzyszka się uspokaja- Nie chcesz… nie chcesz się pożegnać?

-Hermiono, ja nie zniosę tego… Nie zniosę widoku jego zdruzgotanej rodziny, George’a…

-Myślę, że poczuliby się lepiej, gdyby zauważyli, że przyszłaś.

-Naprawdę?

                Granger pokiwała głową, po czym obie ruszyły w kierunku grobów. Weasley’owie ciągle jeszcze przyjmowali kondolencje. W pewnym momencie wszyscy dostrzegli Angelinę. Na ich twarzach pojawiło się zdumienie, ale też, w jakimś sensie, ulga.

                Dziewczyna wyminęła ich i złożyła bukiet z czerwonych róż na grobie swojego ukochanego. Potem podeszła do jego rodziny. Najpierw porozmawiała z rodzicami, potem podchodziła do każdego z dzieci. Na końcu stanęła naprzeciwko George’a, który jakby już trochę się otrząsnął. Jego wzrok był głębszy, bardziej bystry. Stali naprzeciwko siebie, nic nie mówiąc. W końcu oboje nie wytrzymali, rzucili się sobie w ramiona i zaczęli płakać. Nikt nie wiedział ile to mogło trwać, ale też nikt nie miał czelności im przerywać.

                W końcu Angelina odsunęła się. Popatrzyła jeszcze raz na rozstrojonego George’a, pogładziła jego policzek, uśmiechnęła się i odeszła, a parę metrów dalej się teleportowała.

                Po tym wydarzeniu Weasley’owie i Andromeda zaczęli się zbierać, bo wszyscy goście już opuścili cmentarz. Hermiona wydała polecenie organizatorom, że mogą zacząć już sprzątać. Potem wszyscy wrócili do Nory.

*

                Znowu siedzieli przy kuchennym stole w Norze. Owszem, panowało przygnębienie, nikt nic nie mówił, ale zachowywali się trochę tak, jakby poczuli ulgę, że Fred już może spokojnie spać, że już nic mu się nie może stać, leży w grobie, gdzie jest całkowicie bezpieczny. Hermiona przygotowała na obiad kaczkę w pomarańczach, którą nawet wszyscy z chęcią zjedli, po kilkunastu dniach głodzenia się. Czuć było smutek i tęsknotę, ale też duży spokój.

                Kiedy dziewczyna zbierała talerze, George złapał ją za nadgarstek i wyszeptał:

-Dziękuję ci za wszystko.

                Dziewczyna posłała mu delikatny uśmiech i wróciła do poprzedniej czynności. Kiedy pozbierała już wszystko i zamierzała zabrać się za zmywanie chłopak wstał i powiedział:

-Pójdę się położyć.

                Wszyscy byli zaskoczeni, ale nie jego słowami, tylko raczej tym, że w ogóle się odezwał. Potem reszta również zaczynała się rozchodzić. Pani Wesley opuściła kuchnię jako ostatnia, a wcześniej podeszła jeszcze do brązowowłosej:

-Może ja tym razem pozmywam?

-Nie, Molly- zaprzeczyła stanowczo Hermiona- Idź się lepiej połóż, jesteś przemęczona.

-Może masz rację. Ale ty też potem odpocznij. Dziękuję, kochanie, za to, że się nami zaopiekowałaś, że zorganizowałaś to wszystko… Nie wiem jakbyśmy sobie bez ciebie poradzili.

                Gospodyni uściskała siedemnastolatkę i wyszła, natomiast dziewczyna skończyła sprzątać.

                Jedna rzecz podczas tego obiadu ją niepokoiła- nie było na nim Rona. Po pogrzebie było lekkie zamieszanie i każdy poszedł w swoim kierunku, no ale potem, po wrzasku Hermiony, że posiłek jest gotowy, wszyscy się zebrali, oprócz oczywiście niego.

                Dziewczyna bardzo się martwiła. Na pewno przeżywał śmierć brata, chciała nawet go pocieszyć, ale nie wiedziała jak. Ona ciągle siedziała w kuchni, a on zamknięty w swoim pokoju. Czuła, że powinna coś zrobić. Zwłaszcza po tym… co wydarzyło się podczas bitwy.

                Nie mogła zapomnieć o tym pocałunku. Nawet w najgorszych w chwilach, kiedy go wspominała, na jej twarzy pojawiał się uśmiech. To było takie cudowne! Po tylu latach niepewności, cierpienia, konfliktów okazało się, że jej ukochany chłopak odwzajemnia jej uczucia.

                Postanowiła pójść do Rona i z nim porozmawiać, w końcu prędzej czy później i tak musiałaby to zrobić.

*

                Rudy chłopak siedział na parapecie i obserwował pola, przez które jeszcze szło kilku czarodziejów wracających z pogrzebu jego brata.

                To było takie niewiarygodnie! „Pogrzeb Freda” albo „śmierć Freda” i, mimo że wydawało się, że to tylko puste zdania wywoływały one tak silne emocje, przecież każdy cierpiałby po stracie kogoś tak bliskiego. Dla wszystkich członków jego rodziny to był niesamowity ból, a on sam był po prostu w rozsypce. Nie docierało to do niego. Wciąż wierzył, że wśród tych ludzi, których obserwował, znajdzie się Fred, że to był tylko jeden z jego najbardziej idiotycznych dowcipów, że za moment przejdzie przez próg domu i będzie się śmiał, że wszyscy dali się nabrać na jego żart.

                Usłyszał pukanie do drzwi. Nie miał ochoty z nikim rozmawiać. „Dlaczego ten pieprzony świat się ode mnie nie odczepi?!” pomyślał. Nie miał zamiaru otwierać drzwi, za którymi prawdopodobnie stała jego matka i zaczęłaby robić mu wyrzuty, że nie przyszedł na obiad, a przecież Hermiona tak się nad nim namęczyła…

                No właśnie, Hermiona… Był pewien, że powinien z nią pogadać, nawet czuł taką potrzebę, ale wiedział, jak jest zabiegana, spadły na nią wszystkie obowiązki. Chciał kiedyś pójść jej pomóc, ale był tak zrozpaczony, że w każdej chwili mógł się rozpłakać, a na pewno nie miał zamiaru tego robić przy niej. Do tej pory żałował, że wtedy do niej nie zszedł.

                Pukanie było coraz bardziej nerwowe i natarczywe. Chłopak westchnął z irytacją, ale uparcie nie otwierał drzwi. Popatrzył ponownie w okno. Widok tego znajomego krajobrazu powodował, że stawał się spokojniejszy, że mógł myśleć o tych wszystkich, dla niego emocjonalnych, sprawach z pewnym dystansem.

-Ronaldzie, jeżeli okaże się, że jesteś w środku, a ja otworzę te drzwi siłą, to będziesz miał na serio przerąbane!

                To był głos Hermiony, ten głos, który nie znosił sprzeciwu, ten, którego wszyscy się bali i wszyscy mu ulegali. Oj, ile Ron razy w swoim kilkunastoletnim życiu go słyszał… Aż trudno zliczyć. Uśmiechnął się pod nosem, bo, mimo wszystko, dobrze mu się to kojarzyło.

                Wstał i podszedł do drzwi. Kiedy ujrzał ją za progiem jej mina była naprawdę groźna. W normalnej sytuacji by się roześmiał, ale to nie była normalna sytuacja. Nie mógł się nawet zdobyć na pobłażliwy uśmiech. Wrócił na swój parapet, a Hermiona usiadła na krześle obok.

-Dlaczego nie zszedłeś na obiad?

-Przepraszam, ale nie byłem głodny.

-Musisz coś jeść!

-Coś jem…

                Jego głos był cichy, melancholijny. Ten człowiek w ogóle nie przypominał zwyczajnego Rona, który był zawsze żywotny, impulsywny, uczuciowy… Coś się zmieniło. Wraz z odejściem Freda jakaś cząstka w nim przestała istnieć, a przecież nie był z nim aż tak blisko jak George. Teraz nie mógł sobie wybaczyć tych wszystkich kłótni z bliźniakami. Gdyby wiedział, że Fred… No ale skąd niby miał wiedzieć?

                Spojrzał na dziewczynę, przyglądała mu się ze skupioną miną, nie wiedział nad czym myślała, ale wyglądała jakby prowadziła ze sobą wewnętrzną walkę czy powinna coś powiedzieć czy nie. Zszedł z parapetu i usiadł na łóżku naprzeciwko niej. Jego pokój był tak mały, że stykali się kolanami.

-Musisz jeść więcej.

-Hermiono, to naprawdę nie jest teraz najważniejsze.

-Twoje zdrowie jest ważne, Ron! Ja wiem, że cierpisz, rozumiem to, ale…

-Rozumiesz?! Nic nie rozumiesz, Hermiono! Nie straciłaś kogoś tak bliskiego!

                Dopiero po tym jak je wypowiedział, zrozumiał sens swoich słów. Przecież ona odesłała swoich rodziców do Australii, nie wiedziała czy udało im się przeżyć. Ona właśnie straciła! Straciła dwie najbliższe jej osoby.

-Hermiono, ja… ja cię tak bardzo przepraszam, nie chciałem…

-Nie szkodzi- odpowiedziała sucho, próbując się nie rozpłakać.

                Rzeczywiście zabolały ją słowa chłopaka, ale wiedziała, że akurat tym razem zrobił to pod wpływem emocji, nie chciał jej urazić, po prostu nie pomyślał. Jednak ona uświadomiła sobie, że jej ostatnie działania były związane z potrzebą odwrócenia myśli od rodziców.

-Może nie wiem jak to jest, ale rozumiem, że cierpisz, przecież ja też bardzo tęsknię za Fredem, a byliśmy tylko przyjaciółmi, ale jego sposób bycia, charakter…

                Przerwała, bo zauważyła z Weasleyem dzieje się coś złego. Wstrząsnął nim dreszcz, zacisnął mocno powieki, oddychał szybko, płytko, nerwowo, zaciskał ręce w pięści tak mocno, że pobielały mu knykcie. Kiedy myślał, że już jest dobrze, otworzył oczy i spojrzał na zmęczoną, zaniepokojoną twarz dziewczyny. Nie mógł wytrzymać.

                Hermiona z niepokojem obserwowała jak w jednej chwili jej ukochany wybucha niekontrolowanym płaczem. Nigdy nie widziała go w takim stanie. Był cały czerwony, po jego policzka spływały łzy, a ciało drżało.  Już wiedziała jak się musiał czuć, kiedy to ona popadała w taką histerię na pogrzebie Dumbledore’a albo podczas wyprawy po horkruksy.

-Ron, ciiii, jestem przy tobie…- powiedziała łapiąc go za rękę.

                Chciał coś powiedzieć, ale nie mógł, bo ciągle się krztusił z powodu płaczu. Dziewczyna próbowała go uspokoić, ale nie przynosiło to efektów. Chłopak opadł na jej kolana. Zaczęła gładzić i przeczesywać jego włosy, szeptać jakieś uspokajające słowa, ale słabo jej to wychodziło, bo sama zaczęła płakać. Taka była właśnie różnica między nimi, on zawsze zachowywał zimną krew, ona nie umiała znieść jego płaczu, ale może dlatego, że nigdy wcześniej nie widziała, że płacze…

                Trwali tak długo, może nawet kilka godzin, dopóki oboje się nie uspokoili. W pewnym momencie chłopak podniósł się z jej kolan. Był blady, tylko jego nos pozostał czerwony. Popatrzył w okno. Było już ciemno, niemniej ten widok trochę go przywrócił do rzeczywistości.

-Przepraszam, Hermiono, za TO…

                Dziewczyna pokręciła głową. Usiadła koło niego na łóżku i zmusiła go, żeby spojrzał jej w oczy.

-Ron, ty byłeś przy mnie, ja będę przy tobie. Nie przepraszaj mnie. Poza tym, wiem, że teraz jest ciężko, ale z czasem będzie trochę lepiej.

                Rudzielec pokiwał głową, a ona przysunęła się jeszcze bliżej i oparła mu głowę na ramieniu, natomiast on objął ją ręką. Po pewnym czasie ona też go objęła.  W ten sposób właśnie wyrażali swoje uczucia, wiedzieli, że zawsze mogą na siebie liczyć.

-Hermiono- odezwał się w pewnym momencie chłopak.

-Mmm?- mruknęła, odsuwając się trochę.

-Kocham cię…

                Zamurowało ją. Oniemiała patrzyła się mu prosto w oczy, jego błękitne jak ocean, piękne tęczówki. On mówił prawdę! Ale to było takie nierealne, tyle lat starań i teraz mogą wreszcie być razem. Chciała skakać z radości, ale wiedziała, że to nie jest odpowiednia chwila.

-Co?- wydusiła po pewnym czasie.

-Ja… ja…- zaczął się jąkać- Przepraszam, nie powinienem był tego mówić, po prostu… nie wiem, co się ze mną dzieje…

-Ale Ron!- pisnęła.

-No co?- powiedział to trochę bardziej ostro niż miał zamiar- Nie potrafię tego ukrywać… nie chcę ci się narzucać… Po prostu… Na Merlina, Hermiono! Co ja robię? Co TY ze mną robisz? Kocham cię! Kocham cię, jak nikogo innego na świecie, oszalałem na twoim punkcie, nie potrafię żyć bez ciebie! Ten pocałunek, w czasie bitwy, to było… to było spełnienie moich marzeń, nigdy nie zapomnę tej chwili… I musisz to wiedzieć, nawet jeśli…

-Też cię kocham, Ronaldzie- przerwała mu, uśmiechając się, po czym dodała- Od kiedy się poznaliśmy.

                Ron zaniemówił. To było możliwe?! Najwyraźniej tak! Przejechał kciukiem po jej twarzy. Złapał ją pod brodą i delikatnie pociągnął do siebie. Stykali się już nosami, oboje czuli, że ich serca zaczynają szybciej bić, a oddech staje się płytszy. Cmoknął ją w usta. Był to krótki, przelotny pocałunek, a jednak nie musieli robić nic więcej. Wiedzieli, że wreszcie mogą być razem. Wystarczała im tylko obecność tej drugiej osoby…

*

Wiem, że spodziewaliście się nowego rozdziału, a nie miniaturki, ale tą napisałam jakiś czas temu i od razu wiedziałam, kiedy ją opublikuję. Tak, dzisiaj jest już 16. rocznica bitwy o Hogwart, a ta notka jest bezpośrednio związana z tym wydarzeniem.

Moje odczucia są teki, jak zawsze. Jak ją skończyłam, to byłam zachwycona, teraz mi się średnio podoba :/ Dlatego pozostawiam ją Wam do oceny :)

A jeśli chodzi o rozdział, jest już połowa, a może nawet trochę więcej... Chwilowo utknęłam -.- Ale na pewno ruszę :D 

Pozdrawiam i życzę udanego weekendu :*