sobota, 9 czerwca 2018

34. Kiedy wszystko zaczyna się układać...


-Fajnie, że wpadłeś – powiedział Ron, szczerząc do niego zęby.
                Harry zamrugał i rozejrzał się. No tak, był w skrzydle szpitalnym. Za oknami na ciemnoniebieskie niebo wpełzła już purpura. Mecz musiał się skończyć wiele godzin temu… i wiele godzin temu stracił szansę dopadnięcia Malfoya. Głowa mu dziwnie ciążyła, podniósł rękę i poczuł, że ma na niej turban z bandaży.
-Co się stało?
-Pęknięcie czaszki – odpowiedziała pani Pomfrey, podchodząc do jego łóżka i popychając go na poduszki. – Żadne zmartwienie, od razu to zlikwidowałam, ale zostaniesz tu do rana. Przez kilka godzin nie wolno ci się nadwyrężać.
-Nie chcę zostać tu na noc! – krzyknął ze złością Harry, siadając i odrzucając koce. – Chcę odnaleźć McLaggena i zabić go.
-Obawiam się, że to podpada pod kategorię „nadwyrężeń” – oświadczyła pani Pomfrey, wpychając go stanowczo do łóżka i grożąc mu różdżką. – Zostaniesz tu, dopóki cię nie zwolnię, Potter, chyba, że chcesz, żebym wezwała dyrektora.
                I żwawym krokiem odeszła do swojego gabinetu, a Harry opadł z powrotem na poduszki, dygocząc ze złości.
-Wiesz, ile przegraliśmy? – zapytał Rona przez zaciśnięte zęby.
-No, wiem – odrzekł Ron takim tonem, jakby się usprawiedliwiał. – Końcowy wynik to trzysta dwadzieścia do sześćdziesięciu.
-Wspaniale. – oburzył się Harry (…)
-Ginny wpadła tu, jak byłeś nieprzytomny – powiedział po długiej przerwie [Ron] i wyobraźnia Harry’ego pomknęła jak szalona, ukazując mu scenę, w której Ginny, szlochając nad jego nieruchomym ciałem, wyznaje, że się w nim zakochała, a Ron udziela im swego błogosławieństwa…
-Mówiła, że musi coś jeszcze załatwić, ale postara się jeszcze dzisiaj do nas wpaść – kontynuował rudzielec, bacznie obserwując przyjaciela.
-Aha, to dobrze – odparł Potter, siląc się na obojętność.
-Myślę, że przyszła tu głównie do Ciebie…
                Harry nie zdążył odpowiedzieć, bo do Sali wpadła burza brązowych loków. Usiadła na krześle między ich łóżkami i, po posłaniu uśmiechu Weasley’owi, wlepiła wzrok w drugiego z chłopaków.
-Jak się czujesz?
-Strasznie boli mnie głowa, ale to nic dziwnego, skoro…
-Pękła Ci czaszka – dokończyła za niego Hermiona – Rozmawiałam z panią Pomfrey. Wyglądało to nieciekawie.
-Domyślam się. Szkoda, że wtedy go nie zabiłeś tego palanta, Ron – zdenerwował się czarnowłosy.
-Ja też żałuję – odparł rudzielec, przyglądając się Hermionie, która ze wstydem patrzyła w posadzkę.
-Najważniejsze, że nikomu się nic nie stało – przebąknęła.
-Szkoda, że McLaggenowi się nic nie stało… Jeszcze…  - warknął Potter, a rudzielec nie wytrzymał i się roześmiał.
                Harry po chwili się rozluźnił i również wybuchnął śmiechem, po chwili dołączył do niego Rona, a na końcu skapitulowała Hermiona. Jak to dobrze, że znowu byli we troje i cieszyli się spędzaniem wspólnie czasu.
*
-Ron, będę musiała zaraz iść – szepnęła w obojczyk chłopaka.
                Dochodziła 22 i kończyła się pora odwiedzin. Harry już dawno zasnął, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie. Nic dziwnego, że był zmęczony, uderzenie w głowę zawsze zaburza zdrowie.
-Bardzo nie chcę – odparł rudzielec.
                Przytulał mocno dziewczynę do siebie. Już był w stanie normalnie ruszać rękoma, tak samo siadać, wstawanie też nie było dużym problemem. W zasadzie, czuł się już dobrze i bardzo chciał wreszcie wyjść ze szpitala. Miał dosyć tego uziemienia. Tylko wszyscy się bali go wypuszczać, bo były takie momenty, że walczył o życie – woleli zatrzymać go jeszcze na obserwacji i wypuścić dopiero z pewnością, że całkowicie wyzdrowiał.
-Ja też, kochanie.
                Ponieważ Hermiona bywała w skrzydle szpitalnym non-stop i bardzo często spędzali z Ronem czas obejmując się na jego łóżku, doszła do wniosku, że pani Pomfrey musiała zauważyć, że się tak… spoufalają. Nigdy jednak nie zwróciła im na to uwagi. Może była dla nich wyrozumiała, bo trochę lepiej poznała brązowowłosą, albo wiedziała, że chłopak miał naprawdę duże szczęście, że przeżył, a może wzruszała ją ta młodzieńcza miłość… W każdym razie, mimo że pielęgniarka przymykała oko na ich poczynania, rozpoczęcia i zakończenia godzin odwiedzin pilnowała bardzo rygorystycznie, a dziewczyna nie chciała zaleźć jej za skórę.
-Kocham Cię, Ron – próbowała wyswobodzić się z jego uścisku, ale trzymał ją mocno.
-Jeszcze chwilkę – poprosił.
-Już nie ma czasu…
                Rudzielec westchnął i rozluźnił uścisk. Pocałował ją. Bardzo namiętnie. Odleciały od niej wszystkie racjonalne myśli. Była tylko ona i on. Chciała, żeby ta chwila trwała do końca życia. Ron dotknął językiem jej języka i zaczęły wirować w szalonym tańcu. Myślała, że zaraz oszaleje!
                Lecz on zakończył tę czynność tak szybko, jak ją rozpoczął i puścił ją, żeby mogła wrócić do Wieży Gryffindoru. Hermiona, z nieobecną miną i potarganymi włosami, zaczęła się zbierać do wyjścia.
-Ja też Cię kocham – rzucił za nią Weasley – Najbardziej na świecie.
                Dziewczyna uśmiechnęła się, po czym opuściła skrzydło szpitalne dokładnie w chwili, gdy na zegarze wybiła 22.
*
-Co za nienormalny wariat! – krzyknęła z wściekłością Ginny.
                Cała drużyna Quiditcha, poza osobami, które przebywały w szpitalu, a z każdym meczem było ich coraz więcej, siedziała w Pokoju Wspólnym i lizała rany po przegranej. Razem było im raźniej, niż gdyby każdy rozpamiętywał porażkę w samotności.
-Mieliście rację, Ginny – odezwała się Demelza – Trzeba było wziąć kogoś innego. Tyko skąd mieliśmy wiedzieć, że on jest taki nieobliczalny…
-To wina nas wszystkich, Demelzo – odparła rudowłosa – Podjęliśmy wspólną decyzję.
                Weasleyówna nie mogła sobie tego wybaczyć. Oni z Harrym wiedzieli, jak bardzo ten człowiek jest nieobliczalny, ale dali się zwieść. Hermiona bardzo nie chciała, żeby mówić komuś o jej sytuacji z balu, ale mogli po prostu postawić na swoim – znaleźć innego bramkarza. A teraz, przez tego matoła, Potter leżał w szpitalu. Dobrze, że nic gorszego się mu nie stało.
                Ginny przypomniała sobie z przerażeniem jak zobaczyła kątem oka Harry’ego, a potem usłyszała świst i huk, jaki wydaje ciało, które spadło na ziemię. Na chwilę wszystko zamarło. Sędzia przerwał grę. Dziewczyna jako pierwsza podleciała do ukochanego, lecz szybko odgonili ją nauczyciele. Potem nie mogła się skupić na grze – zresztą jak cała drużyna. No i nie mieli szukającego. Stąd ta sromotna porażka.
                Członkowie drużyny powoli zaczęli się udawać do swoich dormitoriów. To był bardzo ciężki dzień dla wszystkich. Byli zmęczeni zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Każdy chciał jak najszybciej zapomnieć o tym koszmarnym meczu. W salonie została tylko ona i Dean i kilku czwartoklasistów, grających w Eksplodującego Durnia.
-Idziemy spać? – zagadnął ją Dean.
-Chyba tak – odparła – Nie mogę uwierzyć w to, co się stało…
-Wiem, kochanie – objął ją ramieniem – Ja też, to był bardzo ciężki mecz.
                Była koszmarnie zmęczona. W głowie kłębiły się jej tysiące myśli. Czuła się bardzo źle, siedząc tu z Deanem i odpoczywając po meczu, podczas gdy Harry leżał w szpitalu. Miała wrażenie, że go zdradza. Ale to było niedorzeczne! Dean był oficjalnie jej chłopakiem. Już od ośmiu miesięcy. To każde zbliżenie do Pottera było zdradą Thomasa. Musiała wreszcie zakończyć tę chorą sytuację!
-Dean?
-Tak?
-Wiesz – wzięła głęboki oddech – Myślałam ostatnio o nas…
-Czułem, że ta chwila nadejdzie – odparł ze smutnym uśmiech.
-Też widzisz, że nie jesteśmy w stanie się dogadać?
-Widzę, że się ode mnie oddalasz, Gin – popatrzył jej prosto w oczy – Że prawie nie spędzamy razem czasu…
-Wiem – przyznała – To moja wina. Ostatnio poświęcałam uwagę głównie Ronowi i Hermionie. Tylko to nie wszystko…
-Tak?
-Ostatnio każda nasza rozmowa, jak już rozmawiamy, kończy się awanturą – zrobiła pauzę – Mam wrażenie, że z każdym dniem jest między nami więcej różnic niż podobieństw…
-Tak, to prawda – westchnął – Ale jestem w stanie o to zawalczyć, jeśli Ty chcesz…
-Nie, Dean – odparła – Nie chcę… Jesteś dla mnie bardzo ważny i spędziłam z Tobą wiele dobrych chwil, ale nie czuję do Ciebie tego, co chciałam czuć…
-Rozumiem – w jego oczach zaszkliły się łzy.
                Przytulił ją mocno, życzył szczęścia i poszedł do swojego dormitorium, zostawiając ją samą, powstrzymującą atak płaczu. To nie tak, że bardzo ją to zasmuciło – wiedziała, że kiedyś będzie musiała to zrobić. Przygniótł ją nadmiar emocji, smutne oczy Deana… Ale z drugiej strony, wreszcie poczuła się wolna.
*
                Dochodziła północ. Harry nie mógł spać. Nic dziwnego, skoro przespał pół dnia. Dodatkowo był tak rozemocjonowany, że musiałby wziąć jakieś środki na uspokojenie, żeby zasnąć. Dlaczego pozwolił temu idiocie grać?! Mógł podjąć inną decyzję… Miał świadomość, do czego ten człowiek jest zdolny. Dał się omamić. Czuł się winny tej przegranej. Był rozkojarzony rozmową z Malfoyem i  śledzeniem go.
                Poza tym, było mu bardzo przykro, że nie zobaczył się z Ginny po meczu. Trochę liczył na to, że… Właściwie na co liczył? Na to, że będzie się nad nim użalać? Czy że rzuci mu się w ramiona, bo zleciał z miotły? Przecież sam jej zabronił tego robić. To była głupia decyzja. Rozsądna, ale głupia. Za dużo czasu spędzał z Hermioną i zaczynał myśleć jak ona. A on wcale nie chciał, żeby Weasleyówna się z nim spotykała, właśnie bardzo pragnął ją zobaczyć i przytulić, może nawet pocałować. Ta „rozsądna decyzja” wcale nie sprawiała, że był szczęśliwy!
                Nagle usłyszał skrzypienie drzwi. W mgnieniu oka założył okulary i złapał różdżkę. Uniósł się lekko i wycelował patyk w stronę źródła hałasu. Zobaczył cień za drzwiami. Przełknął ślinę. Kto mógłby chodzić o tej porze po skrzydle szpitalnym? Klamka zaczęła się uginać…
                Już miał rzucić zaklęcie, kiedy za oświetloną różdżką zobaczył gęste rude włosy.
-Ginny?! – zdumiał się.
-Cicho bądź! – warknęła dziewczyna – Silencio – rzuciła w kierunku drzwi.
-Jak Ci się udało tu dostać?
-Panie Pomfrey jest w swoim gabinecie, myślę, że już śpi. A otwarcie drzwi za pomocą zaklęcia nie jest zbyt trudne – zrobiła pauzę i wskazała na Rona – A co z nim?
-Rona nie znasz? – zażartował Harry – Jego nic nie obudzi, możesz być spokojna. Siadaj – wskazał jej krzesło koło łóżka.
-No dobrze – dziewczyna zarumieniła się – Jak się czujesz?
-Trochę boli mnie głowa, poza tym, po staremu – wyszczerzył się do niej – Myślałem, że przyjdziesz wcześniej…
-No wiesz… - zaczęła nieśmiało – Ja byłam tu, ale spałeś… A potem siedzieliśmy z resztą w Pokoju Wspólnym i zapijaliśmy smutki.
-Niedobrze, że mnie z Wami nie było – zasmucił się Potter – Co ze mnie za kapitan, który świętuje tylko sukcesy, a jak jest porażka, to znika?
-Co Ty gadasz za głupoty, Harry? Oberwałeś pałką. W głowę. Leżysz w szpitalu – wycedziła – Naprawdę nikt nie miał Ci za złe, że Cię z nami nie było.
-No dobrze, skoro tak twierdzisz…
                Zapadła między nimi cisza. Przez chwilę po prostu patrzyli się na siebie. I Harry znowu sobie przypomniał o swojej „rozsądnej decyzji”… Ale tak niewyobrażalnie się cieszył, że rudowłosa do niego przyszła, że zepchnął te myśli gdzieś w głąb swojej świadomości. Dobrze, że nie zawsze słuchała tego, o co ją prosił.
-Wiesz, Harry – w końcu zebrała się na odwagę – Rozmawiałam dziś z Deanem.
-Ro- ro- rozmawiałaś… Co?! – był w tak dużym szoku, że nie potrafił się wysłowić.
-Tak – kontynuowała – I… I to koniec. Rozstaliśmy się. Bez żadnych kłótni, na spokojnie…
                Przez moment Potter nie mógł nic powiedzieć. Nie sądził, że to stanie się tak szybko. To był najszczęśliwszy moment w jego życiu! I mimo porażki, mimo zła, które panoszyło się na świecie i które właśnie on, Harry Potter, musiał pokonać, w tej konkretnej chwili był najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Nie mógł wytrzymać i zaczął się śmiać.
-Ciii – syknęła na niego Ginny, która patrzyła na niego z mieszaniną zdziwienia i rozbawienia, kiedy Ron przewracał się z boku na bok.
-Czy to znaczy – nie mógł ukryć uśmiechu, który wpełzał mu na twarz – Czy to znaczy, że teraz my… Wreszcie…
-Tak, Harry – uśmiechnęła się do niego słodko.
                Po prostu się na siebie patrzyli i uśmiechali się. Nie mogli oderwać od siebie oczu. W końcu rudowłosa nie wytrzymała. Pochyliła się nad chłopakiem i pocałowała go. Westchnął, kiedy oderwała swoje usta od jego ust. Tak bardzo pragnął tej chwili. Zdrową ręką przyciągnął ją do siebie i wpił się w jej wargi. Namiętnie, może nawet łapczywie. Zamruczała. Pozwolili by ich spragnione usta i języki wreszcie do siebie przywarły. I trwali tak, trwali… W nieskończoność.
                I przez cały ten czas, on, Harry Potter, i ona, Ginerva Weasley, zdawali się być jedynymi i najszczęśliwszymi ludźmi na całym świecie.
*

Wiem, że rozdział miał być wcześniej. Biję się w pierś! Bardzo dużo u mnie ostatnio się dzieje i po prostu się nie wyrabiam. Będę wstawiała notki najczęściej, jak będę w stanie, obiecuję! Następna najwcześniej w lipcu.
Przepraszam również za to, że nie odpowiadam na komentarze. Teraz wrócił mi internet na stałe, więc postaram się jak najczęściej i najwięcej odpisywać :)
Pozdrawiam i życzę jak najwięcej odpoczynku na te ciepłe dni ;)

28 komentarzy:

  1. Super rozdział. Czekam na kolejny! :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Wczoraj trafiłam na Twój blog i jestem zachwycona! Szukałam czegoś podobnego do ,,Brakujących Momentów" (może pamiętasz bo kiedyś o tym pisałaś) i zaczęłam czytać. Czytałam całe dwa dni z moich pięknych wakacji ale nie żałuję. Masz do tego talent! I rozdział super, jak każdy! Z niecierpliwością czekam na kolejne! :-D

    OdpowiedzUsuń
  3. Kiedy nowy rozdział ??

    OdpowiedzUsuń
  4. Nie mogę doczekać się kolejnego rozdziału. To jest genialne!

    OdpowiedzUsuń
  5. Kiedy kolejny rozdział?

    OdpowiedzUsuń
  6. Dołączam się do pytań. Kiedy nowy rozdział?

    OdpowiedzUsuń
  7. Twój blog jest super! :) Czekam na kolejny rozdział :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Codzienie tu wchodzę i sprawdzam czy dodałaś kolejny rodział. Ta historia jest świetna. Super piszesz. Nie mogę się doczekać kolejnego rozdziału :))

    OdpowiedzUsuń
  9. Jak osoba wyżej, również codziennie sprawdzam. Mam nadzieję że niedługo będzie kolejny rozdział bo To. Jest. PIĘKNE.

    OdpowiedzUsuń
  10. Nie pytam kiedy, bo to denerwuje. Ale czy będzie nowy rozdział?

    OdpowiedzUsuń
  11. Będzie nowy rodział? Bardzo stęskniłam się za tym opowiadaniem

    OdpowiedzUsuń
  12. Hej! Chciałabym tylko powiedzieć, że w te wakacje postanowiłam poszukać fanficton o mojej ulubiolej parze, czyli Romione. Znalazłam Twoje i po prostu się zakochałam. Było to jedne z moich pierwszych przeczytanych fanfiction, dzięki temu zaczęłam czytać ff. Mam nadzieję że znajdziesz czas oraz chęci i napiszesz kolejny rozdział. Czekam z niecierpliwością.

    OdpowiedzUsuń
  13. Jejku jak ja tęsknię za tym opowiadaniem :(((

    OdpowiedzUsuń
  14. Mam nadzieję, że jeszcze wrócisz do tego opowiadania bo brakuje mi go bardzo :(((

    OdpowiedzUsuń
  15. Mam nadzieję, że wrócisz do tego. Naprawdę bardzo to polubiłam!

    OdpowiedzUsuń
  16. "Następna najwcześniej w lipcu" - minął rok od tego terminu, ale my nadal czekamy

    OdpowiedzUsuń
  17. Proszę o kole jny rozdział!
    Błagam Cię!
    Co zrobi Roger?
    Jakie będą relacje Harrego I Ginny?!
    Błagam niech będzie kolejny rozdział może być nawet króciutki ale żeby był.

    OdpowiedzUsuń
  18. Ktos nadal czeka? Będę czekać całe życie ale proszę o ciąg dalszy!

    OdpowiedzUsuń
  19. To ponownie ja! Nadal czekam! Może być jakaś informacja? Czy wgl będziesz kontynuować?

    OdpowiedzUsuń
  20. Czy będziesz kontynuować? W pewnym sensie przywiązałam się do tej historii, to było jedne z moich pierwszych przeczytanych fanfiction. Często tu zaglądam z nadzieją

    OdpowiedzUsuń
  21. Gdyby ktoś chciał poczytać o tym czym jest rozstanie i jak sobie z nim poradzić to polecam serdecznie https://wetalk.pl/blog/jak-sobie-poradzic-po-rozstaniu/ zerknijcie bo pomocny artykuł i rady od specjalistów.

    OdpowiedzUsuń
  22. Niestety depresja to trudny temat. Ale dobrze pomaga terapia, polecam https://psychoterapeuta-online.pl/

    OdpowiedzUsuń
  23. Proszę ròb dalej

    OdpowiedzUsuń
  24. Według mnie - najlepszą wróżką w Polsce jest Alicja
    wróżbę online można zamówić szybko i bezpiecznie na stronie wróżka online Wróżbę otrzymujemy do 60 - 90 minut na email. Wykonuje również oczyszczanie energetyczne i rytuały miłosne na naprawę związku lub powrót osoby na której nam zależy. Ja zawsze zamawiam na stronie http://wrozkaalicja.pl

    OdpowiedzUsuń
  25. Minęło prawie 5 lat, od kiedy przeczytałam tą historię. Nie pamiętam już jej dokładnie, ale udało się jej wywrzeć takie wrażenie, że pamiętam ją do dziś - jako już prawie dorosła dziewczyna. Moje spojrzenie na świat na pewno się zmieniło od tamtej pory. Przyjemnie będzie wrócić do niej jeszcze raz i spojrzeć na wszystko z trochę innej strony. Zapamiętałam tą historię jako część mojego dzieciństwa, szczególnie jako czas wakacji, gdy zaczyanałam być nastolatką, chyba dlatego mam taki sentyment. Był to mój pierwszy fanfik, jaki przeczytałam i początek mojej przygody zarówno z czytelnictwem, jak i z pisarstwem. Nie pytam już, kiedy i czy będzie kolejny rozdział, jak zrobiłam to w którymś z tych starych komentarzy, bo wiem, że po takim czasie raczej nie wrócisz już do tej historii, ale mam nadzieję, że kiedyś przeczytasz ten komentarz i może zrobi ci się miło, że ktoś tak bardzo się do tego przywiązał :) Nie wiem już, czy nie zapomnę i czy kiedykolwiek tu wrócę, jednak chciałam podziękować za umilenie wtedy moich wakacji :)

    OdpowiedzUsuń

Obserwatorzy